Epiloog

Kijk om je heen, zo als de wereld er nu uit ziet zie je hem nooit meer...

Kota Kinabalu was ons start punt van ons avontuur in Sabah, Borneo. De sfeer is hier anders dan in het vaste land van Maleisië. Meer relaxed, mensen zijn nog vriendelijker, maar er zijn ook véél meer culturen. Hoewel we laat aankwamen in Kota Kinabalu, hadden we geen tijd om van het vliegen uit te rusten. Tess had al ruim 1,5 week last van een ontstoken teen en het werd nu dan toch echt tijd om even langs een privé kliniek te gaan. Ze kreeg een antibioticakuur voorgeschreven en als het niet beter werd dan moest ze in Nederland even langs het ziekenhuis.

De volgende dag pakten we heel vroeg in de ochtend de bus richting Sandakan. Dit ligt aan de oostkust van Borneo en van hier uit zouden we dan richting Sepilok reizen voor ons eerste avontuur: Uncle Tan's place. Zoals gewoonlijk verliep de reis weer eens niet zoals verwacht. We kwamen aan in Sandakan en Leroy's backpack was zeik nat. De buschauffeur zei dat het gewoon water was van de emmer - wie zet er een open emmer water naast allemaal tassen in de bus?! - naast zijn tas. Nou we roken er aan en het was een vieze vislucht die van de tas afkwam. Na lang discuseren peuterden we een gratis taxi rit naar Sepilok los en zouden we worden afgezet bij Uncle Tan's place.

We kwamen aan bij Uncle Tan en nog een tegenslag. De double rooms waren volgeboekt. Wat reste was een dorm (slaapzaal). Hoewel we genoeg geld gespaard hadden om in hotel kamers te kunnen slapen, moesten we dit toch maar accepteren. Wij snappen nog steeds niet waarom veel backpackers die samen reizen in dorms slapen, want een hotel kamer is in totaal goedkoper. Anyway, eerst maar even de kleren laten wassen en de backpack goed schoonmaken met een washandje. Die avond ontmoeten we Wietse en Mariek uit Rotterdam. Zij zouden samen met nog vele anderen de volgende dag met ons de jungle intrekken voor 3 dagen, 2 nachten. Spannend. We lagen met 2 spanjaarden op de kamer die al sliepen toen wij naar bed wilden gaan. We zetten de ventilator aan, maar in de nacht was die weer uitgezet. Des te meer een reden om niet in dorms te slapen, want je moet rekening houden met andere mensen.

De volgende dag bezochten we eerst het Oerang Oetang revalidatie gebied. Dit was een groot stuk regenwoud, waarbinnen oerang oetangs worden voorbereid om weer uitgezet te worden in het wild. Ze hebben hier een voedselplatform gemaakt, waar ze 3x per dag eten komen halen. Voor de rest slingeren ze door het regenwoud heen. Leuk om te zien: rond etenstijd kwamen ze van alle kanten aangeslingerd gevolgd door irritante makaken. Indrukwekkend ook, want oerang oetangs hebben 98% exact hetzelfde DNA als mensen. Hierna, liepen we terug met een Frans meisje, wat al 3 jaar in Taiwan woonde en een jongen uit Rusland. 14:30 stapten we in bussen en reden we richting ons avontuur: overleven in de jungle van Borneo. Na 1,5 uur rijden moesten we overstappen op kleine mini speedbootjes en na nog een uur kwamen we in de wildernis aan. Er was een restaurant, waar eenvoudig voedsel voor ons werd bereid en we ontmoeten nog 2 Nederlanders: Stevin en Karen. Na even met ze gekletst te hebben besloten we dat wij 6 nederlanders bij elkaar wilden slapen. We kregen onze hut toegewezen en legden onze tassen er neer. Onze hut had geen deur en geen ramen alleen een afdakje. Er lagen 3 2-persoons matrassen op de grond met muggennet en een afdakje. Nou, dat zou spannend worden. Die avond maakten we onze eerste tocht op een bootje door de jungle. We zagen neusapen, neushoorn vogels, adelaars, ijsvogels en makaken. Vooral de neusaap was een indrukwekkende verschijning met zijn grote neus en dikke pens! Stevin vertelde dat hij IT-consultant is en Tess vertelde dat haar moeder ook zo iets soortgelijks deed. Toen ze vertelde dat haar moeder bij Pinkrocade werkzaam is, vroeg hij hoe ze dan heette, want hij had daar ook gewerkt. 'Ja, die ken ik zéker wel,' zei Stevin. De wereld is zo groot en helemaal aan de andere kant van de wereld komen we Stevin tegen die met de moeder van Tess heeft gewerkt. Bizar! Die avond begon de ellende. We kwamen in het huisje aan en er zat een spin op de muur die groter was dan de gemiddelde hand. Stevin vond alles best, maar spinnen hield hij niet van dus dit zorgde voor de nodige hilariteit. Paniek brak uit toen de spin zich in sneltrein vaart richting Stevin bewoog. Hij sprong op zijn matras maar de spin kroop er onder. Daarna, rende de spin ergens anders heen en toen... toen waren we hem kwijt. Dit werd een lange nacht voor Leroy.

Om 12 uur 's nachts zouden de lichten op het kamp uitgaan. De stroom kwam van een generator dat op benzine werkte en dat apparaat stond alleen aan tussen 7 uur en 12 uur 's avonds. Wij gingen daarom ook al 23:15 richting onze slaapplek, zodat we nog even konden genieten van het licht. 23:20 gingen ineens alle lichten op het kamp uit: paniek! Het was één groot zwart gat en we hadden nog niet eens de tijd gehad om onze slaapplekken te inspecteren op enge beesten. Met hoofdzaklampen onderzochten we de kamer. Snel onze klamboe in en liggen op ons matras. Nou, Leroy schoot bij elk geluidje rechtovereind en deed dan snel de zaklamp aan, welke nog steeds op zijn hoofd bevestigd was. We hebben de afgelopen 3,5 maand in Azië nog nooit zo hard gelachen. Vooral Wietse had een aanstekelijke lachen en met humor probeerden we onze angsten te overwinnen. Tess vond het erg leuk, maar Leroy doet dit nooit meer! Van slapen kwam dano ook weinig terecht. In eerste instantie hadden Stevin en Leroy het idee om nachtdienst te houden, om omstebeurt de wacht te houden en de enge beesten te verjagen. Uiteindelijk durfde niemand in het pikkedonker buiten zijn muggennet te staan, maar wat hebben wij gelachen.

De volgende dag maakten we een ochtend boottocht om 06:30. We zagen zoutwater krokodillen, gibons, héél veel makaken, grote roofvogels en monitor lizards van ruim 2 meter. In de middag deden we een jungletrekking en in de avond gingen we weer de boot op. We zagen echt duizenden vleerhonden overvliegen. Gaaf! Toen we wilden terugkeren naar ons kamp bleek 1 bootje kapot te zijn. De andere boten waren al vertrokken, maar onze boot en de kapotte boot bleven achter. Leroy zei gelijk al dat we het beste de kapotte boot konden trekken met een touw. Nee, dat kon niet volgens de chauffeurs. Na een half uur kloten maakte Leroy nog een keer dezelfde opmerking en toen reageerden ze echt alsof Leroy het voor het eerst zei. Wat een geweldig idee! De randen van de bootjes staken ongeveer 20 cm boven het water uit en de gedachten dat er overal zoutwater krokodillen waren, was toch wel eng. Later op de avond deden we nog een avondwandeling in de jungle. Dit was wel spannend en we moesten rubberlaarzen aan, omdat er zoveel modder lag. Die avond, sliep iedereen snel. Het tekort aan slaap, brak iedereen op en nadenken over vieze, enge beesten werd verdreven door de slaap. De volgende ochtend deden we weer om 06:30 een boottocht en toen zagen we eindelijk in het wild een oerang oetang. Ze worden met uitsterven bedreigd, maar wij verkeerden in de gelukkige positie een wilde oerang oetang te spotten.

Later die ochtend verlieten we het kamp. We waren vies: er was geen douche en je kon je wassen met bruin rivier water. Nou, daar begonnen wij niet aan dus na 3 dagen zweten en in dezelfde kleren lopen was het tijd om ergens te kunnen douchen. Stevin en Karen leek het leuk om samen te duiken bij Semporna. Zij vlogen pas de volgende dag naar Semporna en wij waren er dus een dag eerder. We vonden een hotel op palen op de zee. Prachtig! De douche was het mooiste moment van die dag. Leroy gebruikte witte zeep, maar de zeep kleurde bruin op het moment van insmeren: wat waren wij vies! Desalniettemin konden wij wel zeggen dat we de primitiefste manier van leven hebben overleefd. Eens, maar nooit weer!

In de westerse samenleving zijn er talloze organisaties die pleiten voor het behoud van de tropische regenwouden. Wij hebben ook hele stukken gezien die zijn verwoest door de houtkap en dit is toch wel erg treurig om te zien. Talloze exotische dieren worden hier met uitstorven bedreigd en wij vinden het daarom ook heel bijzonder dat we nu nog dieren hebben gezien, die zoals het er nu voor staat, over 30 jaar niet meer zijn. Jammer dat de mens hetgeen dat de natuur te bieden heeft, totaal aan het vernietigen is. Gelukkig zijn ze er in Borneo wel degelijk bewust van en hebben ze overal speciale programma's voor het behoud van deze bijzondere plek op aarde!

Het zeewater was onwijs helder in Semporna dus dat beloofde wat zodra we zouden duiken op één van de mooiste duikplekken ter wereld. 2 dagen later was het zover. We gingen per boot richting het eiland Sibuan. Wat was het hier mooi! We dachten dat de Perentian Islands het hoogtepunt qua zee en stranden zouden zijn, maar het kon blijkbaar nog mooier. We doken bij een piepklein eilandje midden op de zee, wat omringt werd met kristalhelder zeewater. We maakten 3 duiken en zagen 9 zeeschildpadden. Daarnaast zagen we natuurlijk Nemo, scorpionfish, maanvissen, allerlei bijzondere koraalsoorten en héél, héél véél soorten vissen! We hadden een camera gehuurd en we hebben dan ook lekker foto's gemaakt van alles wat Sibuan ons te bieden had!

De volgende dag ging Stevin weer duiken, maar ons geld raakt zo langzamerhand wel op dus we besloten wel mee te gaan, maar in plaats van duiken te snorkelen. Dit keer gingen we naar Matakin. Onderweg zagen dolfijnen uit de zee de lucht inspringen: fantastisch! We kwamen aan bij het eiland Matakin. Hierop was een resort gebouwd wat 450 euro per nacht kost. Deze absurd hoge prijs was niet zo verwonderlijk. De zee was hier zo helder als kraanwater en we konden met gemak 15 meter de diepte inkijken en zagen dan nog steeds alles wat er zich in de zee bevond. Dit was echt een tropisch paradijs. Fantastisch wit strand en het is eigenlijk niet te beschrijven hoe mooi het hier was. De foto's zeggen daarom veel meer!

Jammer genoeg was er een stroming waardoor er miljoenen kwallen aan deze kant van het eiland waren. Één van de Divemasters sprong daarom het water in om te kijken of de kwallen pijnlijk zouden steken. In het begin leek er niks aan de hand, maar zodra hij overal gestoken werd, zwom hij zo snel als hij kon onder water richting de boot. De video die we zullen plaatsen zegt genoeg! Gelukkig verdwenen ze na een uur en we sprongen het water in met onze snorkels. Return of the Jellyfish, want ze waren ineens overal. Tess werd gestoken en de azijn verlichte gelukkig de pijn. De duikers hadden een duikpak aan dus die hadden nergens last van, aangezien ze 20 meter diep waren. Later konden we nog wel goed snorkelen en we zagen een 2 baracudas die tussen de 2,5 en 3 meter waren. Ook zagen we weer schildpadden en ze blijven gewoonweg indrukwekkend! Helaas, moeten we zeggen dat als je eenmaal hebt gedoken, snorkelen toch minder spectaculair is. We konden niet dichtbij het koraal komen, wat met duiken wel kan.

De volgende dag sprak Leroy met zijn ouders en die gaven ons als cadeau een hele dag duiken. Wij waren natuurlijk super blij! We vertrokken echter die avond weer richting Kota Kinabalu en we zullen dan ook gaan duiken aan de west kant van Borneo. Als we het eerder hadden geweten hadden we natuurlijk nog op een eiland bij Semporna gedoken, maar des te meer een reden om hier ooit terug te komen om te duiken. Bij Semporna zijn 25 eilanden waar gedoken kan worden en we hebben er pas 1 gehad. Sepidan is, naar men zegt de mooiste, omdat hier al het grote zeeleven zwemt. Hier kun je mantaroggen, walvishaaien, hamerhaaien en reuzen schildpadden (2,5 meter) spotten. We komen dus terug Semporna!!

Momenteel zitten we in Kota Kinabalu en zoals gezegd zullen we gaan duiken aan de westkust. Spannend, we zijn benieuwd hoe het hier is en wat we allemaal gaan zien. Daarnaast willen we nog een auto huren om zelf rond te rijden naar de plekken op Sabah waar we niet zijn geweest. Bovendien hebben we net te horen gekregen dat we van de ouders van Tess 5 sterren accommodatie in Kuala Lumpur hebben gekregen dus we sluiten onze reis badend in luxe af! Bedankt lieve ouders, voor deze ontzettend leuke cadeaus!

Borneo is dan ook absoluut het hoogtepunt van onze reis, met als slagroom op de taart het duiken! Één ding is zeker: we zijn niet alleen verliefd op elkaar, maar ook op Borneo...

Back at the beginning, so what now?

Van Trang moesten we door naar Maleisië. Enige optie die het makkelijkst was, was te reizen naar Hat Yai en vanuit daar de trein of bus te pakken richting Kuala Lumpur. Hat Yai is echter de provincie die door het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse zaken op de zwarte lijst staat om doorheen te reizen. Er is daar nogal eens wat geweld te betreuren. Toch moesten we hier doorheen om zo op de meest eenvoudige manier naar Maleisië te reizen. Hoewel we de stad als normaal en rustig ervaarden, was er toch een spanning omdat we hadden gelezen dat er tal van bomaanslagen in deze stad zijn gepleegd de afgelopen jaren.

We pakken een bus naar Kuala Lumpur. Heerlijk: deze bussen hebben 1e klas vliegtuigstoelen, waardoor er maar weinig mensen in deze bus kunnen, maar wat een ruimte! We passeren de grens en na 10 minuten zijn alle formaliteiten afgehandeld. We herinnerden ons nog goed welk gevoel we hadden toen we weer in Thailand terugkwamen: alsof we thuis kwamen. Goede infrastructuur, vaste prijzen wat betreft openbaar vervoer en we waren even vergeten hoe Maleisië was. Nou, beter dan Thailand! De wegen zijn hier zoals in Nederland, de mensen zijn heerlijk vriendelijk, het openbaar vervoer is geweldig en het eten kunnen we nu echt beamen: subliem!!

We eten dan ook weer onze eerste nasi/mihoon goreng en het verschil tussen Thailand en Maleisië is echt inmens! Maargoed, genoeg gedagdroomd: we moeten door! We maken een paar tussenstops en Leroy raakt aan de praat met 3 Maleisische vrienden die op vakantie waren geweest in Thailand. Ze kenden de weg in Kuala Lumpur (KL) heel goed en wisten ons te vertellen dat we vanuit KL direct door konden naar Mersing. Kuala Lumpur ligt aan de westkust in het midden en Mersing ligt aan de zuidoostkust. Vanuit daar konden we dan een boot pakken naar Pulau Tioman (eilanden) en zo bespaarden we een hotelnacht. KL is een inmens grote, drukke stad maar de Maleisische jongens gebaarden dat we hun moesten volgen. Eerst wilden ze allemaal met ons op de foto, daarna liepen we achter hun aan. Ze kochten kaartjes voor ons voor de Skytrain en ze wilden ons geld niet aannemen. We gingen van de ene Skytrain in de andere en we raakten gedesorrienteerd. Tess vond het maar niks, maar uiteindelijk kwamen we ergens in Kuala Lumpur uit waar een compleet nieuw busstation complex was gebouwd. Het complex had de grote van een vliegveldshuttle en toen we binnen waren, waanden we ons eigenlijk op een vliegveld. Bizar en gaaf om te zien. We moesten ook wachten in een grote terminal en alles verliep hetzelfde als op een vliegveld. Uiteindelijk zaten we dan in de bus en gelijk vielen we in slaap. Rond 05:00 in de ochtend kwamen we aan in Mersing. We moesten nu wachten tot de boot vertrok naar Pulau Tioman.

We kwamen aan op Pulau Timon en hoewel we in eerste instantie dachten dat we de Perhentian Islands hadden geromanticeerd gedurende onze reis, bleek dit gelukkig niet het geval. De eilanden van Maleisië zijn absoluut mooier dan die van Thailand en alle andere bestemmingen die we hebben aangedaan. Het water is zo ontzettend helder en het is veel minder toeristisch! Helaas redde ook Pulau Tioman het niet bij Pulau Perhentian, maar nog steeds is dit wel een tropisch paradijs. In 1970 werd Pulau Tioman uitgeroepen door het magazine Time, tot de 10 mooiste eilanden ter wereld. Als gevolg hiervan zijn er veel resorts geplaatst op grote delen van dit eiland. Toch zijn er ook nog geïssoleerde stukken kust op dit eiland en wij vonden er zeker één, waar we dan ook verbleven.

We verbleven dan ook 6 volle dagen op dit eiland en uiteindelijk was dit té lang. Dit kwam, omdat er geen infrastructuur op dit eiland is. We zaten op een geïsoleerd deel en er was geen variatie wat eten betreft. We aten, nasi, burgers, nasi en burgers. Onze bungalow lag direct aan zee, maar had geen airco en de ramen konden niet dicht. Gelukkig hing er een hor in de kamer en de douche in de badkamer had alleen koud water. Lekker primitief dus, maar net iets te lang. We hebben heerlijk gesnorkeld in het heldere water. We hadden een huisdier: een monitor lizard had zijn/haar nest in ons dak gebouwd. We kwamen er talloze tegen gedurende ons verblijf en sommige zijn echt heel groot. (ze kunnen 2 meter worden). Daarnaast verzamelden elke dag talloze longtail makaken zich om, op en onder ons huis: fascinerend die apen! Ook zag Leroy regelmatig een bedreigde aapsoort alleen een foto maken lukte helaas niet. Er was in ieder genoeg wildlife wat ons kon voorbereiden op een nieuw avontuur....

We zijn inmiddels in Johor Bharu, deze plaats ligt in het uiterste zuiden van Maleisië en de grens met Singapore ligt een paar 100 meter van ons hotel vandaan. De skyline van Singapore is wel indrukwekkend, maar daarvoor verblijven we niet in deze stad. Nee, de reden hiervoor is dat we op weg zijn naar ons grootste avontuur gedurende onze reis:

4 Augustus vliegen we naar Sabah, Borneo!!

So Hello: Orang Oetangs, zout water krokodillen, wilde olifanten, neusapen, gibons, tijgers en neushorens en al het andere wildlife dat we hier zeker gaan spotten! De meeste BBC, NGC en Discovery documentaires worden gemaakt op Borneo. Borneo is één en al jungle en mangrove en Pulau Sepidan hier, is de beste duikplek ter wereld, zeggen duikers. Wij trekken dus morgen de wildernis in voor ruim 18 dagen! Hopelijk verdwalen we niet, maar tot die tijd keep your fingers crossed, want we pakken geen moment rust gedurende deze 18 dagen in de echte jungle. Als we ergens een uitweg weten te vinden in deze inmense jungle dan sluiten we onze reisavontuur af met wild water raften...

Borneo: here we come!!

P.S.: Check onze reiskaart... it's impressive, isn't it?

"Never, never, hold your breath"

Hoi hoi!

Eindelijk weer een berichtje vanuit het verre azie! Een teken van leven, want ja, we ademen nog altijd. Soms vergeten we dit even omdat we zo onwijs druk zijn met van alles, maar uiteindelijk liggen we weer op ons bedje en zuchten we diep. Wat een avonturen.

We gaan even terug in de tijd, naar ons laatste weblog bericht... Cambodja, Phnom Penh...

Na al onze ontdekkingen in Phnom Penh is het tijd om weer verder te trekken. Op naar Siem Reap; de stad van de tempels van Angkor Wat. Met een grote bus trekken we door het prachtige Cambodja. Rijstvelden zo ver als we kunnen kijken, palmbomen die overal uit de grond schieten, kleine dorpjes met lokale mensen, prachtige kindertjes... Geweldig. Siem Reap zelf blijkt niet zo bijzonder. Het is klein, wel heel druk en gezellig, maar verder is er niet veel te beleven. Zodra we een beetje gesettled zijn beginnen we aan de planning voor de komende dagen. Tempels, tempels en... ja, je raad het al, tempels! Als alles een beetje rond is, worden we aangesproken door Erik, die graag een gids en tuktuk met ons wil delen. Graag! Hoe meer zielen hoe meer vreugd (en hoe goedkoper, natuurlijk, hihi).
De volgende dag gaat de wekker midden in de nacht af. 04:00, tijd om op te staan! Met een diepe zucht hijsen we ons uit bed en nemen we een snelle douche. Je moet iets over hebben voor de opgaande zon bij een tempel, he? Het is al licht als we aankomen bij het meer van Sras Srang, maar de zon moet wel nog echt opkomen. We zien het langzaamaan lichter worden boven het meer, mooi! Na de zonsopkomst beginnen we aan onze verdere tocht. We bezoeken de Banteay Kdei. Prachtig! Zeker met het zachte ochtendlicht is het een beetje magisch. Tess vind het geweldig en schiet duizend foto's. Hierna begeven we ons naar de Ta Prohm, de tempel waar Thomb Raider (film met Angelina Jolie) is opgenomen. A-dem-be-nemend. De tempel wordt volledig aan gort getrokken door de natuur. Inmens grote, hoge bomen banen zich zonder pardon een weg over, onder en dwars door de muren. Na de Ta Promh rijden we door naar Ta Keo, Chau Sey Thevoda en Thommanom. Dan is het tijd voor het zware geschut; Angkor Thom. Het grootste tempelgebied van heel Angkor, waar verscheidene kleinere tempels in staan. De gids vertelt over de geschiedenis van het 'olifanten platform' en de in de muur geetste tekeningen. Overal zie je Buddha, Shiva, demonen, draken, leeuwen, slangen en Apsara's uit de muur gehakt. Na een lange lunch stormen we door naar de echte Angkor Wat, de meest bekende tempel van het hele gebied, die ons -heel eerlijk- niet zo veel meer kan boeien, want we zijn zooooo moe. Het is erg indrukwekkend, al die stenen bij elkaar, maar aangezien we vanmorgen al om vier uur naast ons bed stonden (en we halverwege de middag ongeveer 9,5 uur op zijn) zijn we uitgeput.

De twee opvolgende dagen zien er ongeveer het zelfde uit als de eerste. We staan nog een dag vroeg op voor zonsopkomst bij de Angkor Wat, wat een beetje een domper blijkt omdat het bewolkt is, en we doen een dag rustig aan waarbij we de wat verder afgelegen tempels bezoeken. Die rustige dag pakt uiteindelijk wel wat anders uit dan gedacht. Halverwege de middag begint het onwijs te gieten en zijn we ergens wat gaan drinken met onze tuktuk chauffeur. We beginnen wat te praten over koetjes en kalfjes en dan blijkt dat de chauffeur ongeveer 30 dollar in de maand verdient. Hier moet hij zijn gezin (vrouw + twee kinderen) van onderhouden. Hij vertelt dat hij veel geld heeft geleend om zijn brommer en tuktuk te kopen, dus nu is hij hard aan het terugbetalen en blijft er maar weinig over per maand. Als we eenmaal weer in de tuktuk zitten kijken Leroy en ik elkaar aan en besluiten we een cadeautje te kopen voor de lieve man. Omdat hij zo goed voor ons zorgt, omdat hij echt de meest attente chauffeur is die we in heel Azie tegen zijn gekomen en gewoon omdat het een lieverd is.
We vragen hem of hij nog iets van speelgoed nodig heeft voor zijn kinderen, een voetbal of zo. Nee, zegt hij, da's niet nodig hoor, bedankt. Na wat aandringen zegt hij schoorvoetend dat zijn dochtertje van drie heel graag een fietsje zou willen. Wij vragen hoeveel zo'n fiets kost, wat hij eerst niet wil zeggen. Dat is echt véél te duur, volgens hem. Na wederom wat aandringen zegt hij dat een kinderfietsje ongeveer 25 dollar kost. DEAL! Wij halen hem over naar een fietsenwinkel te rijden, een fietsje uit te zoeken (echt een onwijs schattig fietsje, oranje met aardbeitjes erop) en daarna naar de supermarkt te gaan. Daar koopt Leroy wat luxeproducten voor hem die de chauffeur zelf uit mag zoeken. Dingen die hij wel heel lekker vind maar zelf niet kan betalen. Hij is heel erg bescheiden en durft niet goed te zeggen wat hij lekker vind, omdat het allemaal zo duur is in zijn ogen, maar uiteindelijk kiest hij oploskoffie, pringles, een fles rode wijn (dat heeft hij ooit een klein beetje gehad, en hij had het zó lekker gevonden...), insectenspray en gedroogde worst.
Daarna rijden we naar zijn huis, waar we opgewacht worden door zijn vrouw. Het is een piepklein huisje, ongeveer 10 vierkante meter, waar ze met z'n vieren in leven. Geen electriciteit, alleen kaarsen. Geen tafel, geen bankstel, enkel een bed en wat houten krukjes. Wow. De kleine kindjes (jongetje van 2, meisje van 3) zijn heel bang voor ons, want ze hebben nog nooit een ' foreigner' gezien. We worden wel met open armen ontvangen door zijn vrouw. We laten de supermarktspullen aan haar zien. Ze is er heel blij mee en weet niet hoe ze ons moet bedanken. Daarna zeggen we dat we nog een 'big surprise' hebben en gaat Tess naar de tuktuk, waar het fietsje nog in verstopt staat. Leroy zegt dat ze bijna begint te huilen als ze 't fietsje ziet. Ze vertelt dat ze al zo vaak heeft gekeken naar een fietsje omdat haar dochtertje dit zo graag wil, maar ze hebben er echt geen geld voor. Ze is er zo blij mee, echt heel bijzonder om te zien.
We zijn heel blij dat we iets goeds hebben kunnen doen voor iemand die het écht kan gebruiken en écht ook verdient. Het leuke is dat we op die dag twee keer de koning voorbij hebben zien komen (die komt hier zo af en toe, niet vaak) wat volgens de chauffeur geluk brengt. Hij is helemaal lyrisch als de koning twee keer naar hem zwaait. 'Dit is echt mijn gelukkige dag!!!' Ook zegt hij dat Buddha zeker nog wat voor ons terug gaat doen, omdat hij er zelf het geld niet voor heft (uiteindelijk koopt hij wel nog een I Love Cambodia tshirt voor Leroy en een tshirt van Angkor Wat voor Tess). Een soort van karma waar hij in gelooft. Prachtig!

Na deze geweldige dag word het ook weer tijd om verder te gaan. Het is ondertussen alweer 16 Juli en we willen terug naar Bangkok om vanaf daar naar het zuiden af te kunnen reizen. We doen veel research en lezen over 'scambussen' tussen Siem Reap en Bangkok. Dure bussen die zogenaamd sneller zijn, maar die halverwege 'kapot' gaan. Vervolgens word er op de langzame, goedkopere bus gewacht en word iedereen in dezelfde bus gepropt. Waardeloos dus. We besluiten een taxi te nemen naar de grens en vanaf daar zelf een bus of trein te pakken naar Bangkok. De volgende dag gaan we dus vol goede moed op pad. De taxi brengt ons in ongeveer 2,5 uur naar de grens, waar we soepel onze uitreisstempeltjes halen en nieuwe stempels voor Thailand krijgen. Helaas is de aansluiting met de trein niet zo denderend, dus gokken we op een bus naar het vliegveld van Bangkok. Vanaf daar weten we de weg naar het centrum. Eenmaal in Bangkok voelt het een beetje als thuiskomen. Het is fijn om eens niet alleen maar nieuwe dingen te zien, maar ook weer eens vertrouwde routes te nemen. We boeken een hotel pal tegenover het treinstation, omdat we vanuit daar weer vertrekken, en een busticket naar Koh Tao. Koh Tao is een van de eilanden in de Golf van Thailand en we hebben er veel positieve verhalen over gehoord. Hier is het dan eindelijk tijd voor ons langverwachte duikbrevet!
We nemen een nachtbus naar Chumphon, vanwaaruit er ferry's naar de eilanden vertrekken. Het is geen erg comfortabele reis. De airco werkt niet naar behoren, Tess voelt zich verschrikkelijk (heeft hoofdpijn, is snotverkouden en niest en hoest de hele nacht waardoor ze geen oog dicht doet) en Leroy heeft een stijve nek. In Chumphon moeten we midden in de nacht ongeveer vier uur wachten op onze ferry-aansluiting. Er worden slechte Amerikaanse en Thaise horrorfilms gedraaid in het restaurant, we lezen, slapen en eten wat en dan gaat Tess de zonsopgang maar bekijken, die wel heel mooi is vanaf hier. Om zes uur in de ochtend mogen we dan eindelijk de boot op, en nog eens drie uur later zetten we onze eerste voetstappen op Koh Tao. We checken in in ons resort, registreren ons voor de PADI-cursus en slapen dan een paar uurtjes in de zon.

Het behalen van het duikbrevet bestaat uit een vierdaagse cursus. De eerste dag is een soort introductiemiddagje, waarbij we filmpjes te zien krijgen en vullen we het een en het ander in over gezondheidsvoorwaarden. Je mag niet duiken als je verkouden bent (oepsie, Tess...) of angina hebt gehad (huh?) maar ze laten ons toch toe. Verder is het twee dagen stugge theorie stampen (jaja, we voeren ook daadwerkelijk nog iets uit hier!). We leren over onze BCD's (de jasjes die je draagt met duiken), wetsuits, snorkelbrillen en nog veel meer, waarna we bepakt en bezakt in het zwembad te water gaan. De eerste ademhalingen onder water worden geoefend en we leren over noodsituaties onder water. Als we in het diepe gedeelte van het zwembad op de bodem gaan zitten is dit voor Tess een beetje moeilijk want ze kan haar oren niet 'klaren' - het blazen door je neus wat je ook in het vliegtuig doet als je oren dicht zitten. Ze krijgt er hoofdpijn van. Misschien dat de neusspray het voor morgen een beetje op gaat lossen. Fingers crossed!
Op de derde dag is het tijd voor onze eerste echte duik. Om twaalf uur verzamelen we bij de equipment-room, waar we al onze duikspullen bij elkaar zoeken. Dit gaat vlot en al snel zit vooral Tess gespannen in de boot. Leroy heeft al eens gedoken, dus die vind het niet zo spannend. We moeten allereerst ons duikgerei klaarzetten. Onze BCD op de zuurstoffles, alle slangen vastschroeven, alles checken, wetsuit half aan en dan een korte voorbereidingsspeach van Pieter, onze Nederlandse instructeur. Hij dringt er nogmaals op aan om de nummer 1 vuistregel van het duiken niet te vergeten: 'never, never, hold your breath' (dit omdat de lucht in je longen uit zet bij het naar boven zwemmen en dit voor scheurtjes in je longen kan zorgen). Dan is het tijd om alles aan te trekken. We trekken onzelf in ons wetsuit, ritsen elkaar dicht en hijsen ons in onze BCD's. Een gr0ndige buddycheck en dan zetten we onze eerste stap (een letterlijke stap van de boot af!) in de oceaan. Bij Tess gaat het afdalen moeizaam vanwegen haar oren, maar bij Leroy verloopt alles vlekkeloos. De neusspray heeft Tess haar neus wel leeggemaakt, maar heeft voor de rest van haar holtes niet veel gedaan. Alles zit nog net zo dicht als voorheen, wat resulteert in een scherpe pijn in haar linkeroor. Stress! Pieter helpt met rustig afdalen, een stukje omhoog, oren klaren, met het hoofd schudden, en uiteindelijk komt iedereen netjes op de bodem van de zee terecht. We doen wat oefeningetjes onder water, zoals elkaars nood-zuurstof voorziening gebruiken en water uit je duikbril blazen, waarna we weer naar de oppervlakte drijven. Na een uurtje op de boot doen we een tweede duik. Pieter adviseert Tess om rustig de tijd te nemen voor het afdalen, dus die neemt ze, maar na tien minuten op ongeveer vier meter diepte komt hij haar toch halen. Langzaam cirkelen ze rondjes waarbij ze steeds een halve meter afdalen en Tess haar oren open blaast. Uiteindlijk zitten we weer tevreden op de twaalf meter diepe oceaanbodem. Hier zwemmen we wat rond, maar er is niet heel veel te zien op deze duikstek. Helaas, misschien morgen beter?
De vierde dag van de duikcursus is het moment daar: we gaan achttien meter diep duiken! Tess is een beetje gespannen vanwege haar aanhoudende verkoudheid en verstopte holtes, maar Leroy heeft er zin in. Hopelijk zien we hier wat meer levende wezens. Op de boot doen we dezelfde routine als gisteren: alles checken en klaarzetten, een korte speach van Pieter waarna we alles weer op onze rug hijsen. Vlak voordat we te water gaan drukt Pieter een klein pilletje in Tess haar hand. 'Nemen met veel water, ook na afloop extra drinken en hopen op een goede duik,' zegt hij met een knipoog. Het blijkt een of ander middeltje te zijn dat alle holtes in je hoofd open maakt en het werkt wonderbaarlijk! Zodra Tess drie meter diep is voelt ze al verschil: geen onplezierige druk in haar voorhoofd, haar oren klappen bij poging 1 meteen al open en ze komt zonder verdere problemen op achttien meter diepte. Ook Leroy volgt zonder problemen en het word een geslaagde duik. Hier zien we meer vissen, koraal en zeewieren en een stukje verder op zien we zelfs een grote zeeschildpad! We maken salto's, koprollen en drijven wat rond in deze gewichtsloze wereld. Geweldig!
De laatste duik is al even mooi, al moet Leroy toegeven er in Egypte veel meer te zien was. We zwemmen heerlijk rond, langs grote groepen vissen, gekleur koraal, zeeplanten, rotsen en nog veel meer moois. Aan het einde van de dag zijn we het er over eens: dit gaat zeker niet onze laatste duik zijn!

Na het behalen van onze PADI vertrekken we weer van Koh Tao. We kiezen ervoor om met de boot terug naar Chumphon te gaan en vanaf daar ter plekke te kijken hoe we verder komen. We weten een nachttrein te boeken naar Trang, een kustplaats in het zuiden van Thailand, waar we nu zijn. Het plan om hier nog een eilandje mee te pikken hebben we laten varen, want het komt hier al de hele dag met bakken uit de hemel en op de eilanden schijnt het niet anders te zijn. Wel jammer.
We zitten even in dubio waar we nu dan heen willen. Misschien dat we wel zo snel mogelijk door reizen naar Maleisie, dan hebben we nog tijd over om een week of twee op Borneo te spenderen... (en we moeten toegeven dat we nu al verlangen naar de mooiste duikplekken van de wereld, daar!)

Cambodja: Het PEDOFIELEN paradijs, maar niet voor lang meer!

De gelukkigste bladzijden uit de wereldgeschiedenis zijn de lege bladzijden

UPDATE: I Love the smell of Napalm in the morning: Good morning Vietnam!

We zitten te wachten op de bus dus nog maar even een update. We hebben zoveel te vertellen, maar we moeten ook nog verhalen overhouden om thuis te vertellen of in de kroeg;) Onder dit verhaal staat dus nog een verhaal wat je eerst moet lezen, want dit is nog even wat extra info!

Over de taxi's: er rijden hier taxi's rond die er exact hetzelfde uitzien als de goede taxi's. Het nummer is 38272727, maar ze hebben op hun auto 58272727 staan en ze zijn volledig geblindeerd. Voor de rest staat er hetzelfde logo op als de goede taxi's, maar de chauffeur draagt geen pak, maar gewoon een kloffie. Iedereen weet wat de maffia is, maar de Vietnamezen geven het een geheel nieuwe dementie. Je trapt er dus zo in als je niet weet waar je op moet letten. Stap je in deze taxi's die bij alle toeristenattracties staan te wachten dan krijg je dus te maken met de maffia van Saigon. Het gaat als volgt: je stapt in en rijdt richting je bestemming, althans dat denk je. Saigon is zo groot en zo'n wirwar van straten waardoor er nauwelijks herkenningspunten zijn. Ze rijden je richting een gebied, waar je niet moet zijn en stoppen de taxi. Een normale rit kost ongeveer 2 dollar. Zij vragen echter 400 dollar. Je wilt dit natuurlijk niet betalen en bent van plan uit te stappen. Helaas: kinderslot. Bonken op de ramen? Heeft geen zin, taxi is geblindeerd dus niemand ziet je en niemand hoort je, want de chaffeur zet de muziek harder. Nog steeds weiger je te betalen en dan komt er een wapen aan te pas. Je probeert af te dingen, maar minder dan 300 dollar lukt echt niet. Je hebt het geld niet bij je dus dan wordt je naar een ATM gereden. Wil je dan wegrennen? Heeft geen zin er staat een knokploeg je op te wachten als je niet doet wat de chauffeur je zegt. Het klinkt bizar en dat is het ook, maar wij hebben gisteren extra opgelet op deze taxi's en sommige chauffeurs spraken ons daadwerkelijk aan. We snappen dat mensen hierin stappen, aangezien het kopieen zijn van de echte taxi's. Echter, de chauffeurs zijn wel zo schandalig grof tegen je dat wij in ieder geval bij voorbaat al zouden denken, tot ziens! Het is een probleem dat zich aan het uitbreiden is en opzich wel inventief! Hoe weten we dit? Er wordt hier veel over geschreven op reisfora en ook de hotels waarschuwen je hiervoor! Vanavond vertrekken we uit Saigon met een taxi die ons bij de bus afzet. Het hotel heeft echter de taxi gebeld dus we zitten safe!

Over het schieten: niemand zou zeggen dat hij/zij een oorlog gaaf vindt. Toch is Vietnam daardoor zo bekend in de westerse samenleving. Dit is dan ook een van de thema's die als hoofdattractie wordt gezien door de Vietnamezen zelf. Zo zijn de Amerikaanse straaljagers die door de Vietnamezen naar beneden zijn gehaald, trots tentoongesteld in diverse museums, alsmede Tanks en andere oorlogsvoertuigen. Bommen van soms 3500 kilo die niet ontploft zijn liggen gewoon in de musea tentoongesteld. In het War-Remnants Museum in Saigon is er een ruimte waarin alle oorlogswapens tentoongesteld liggen. Deze zijn ook daadwerkelijk gebruikt, veelal door Amerikanen. Kleding die door Amerikanen zijn gedragen en vervolgens sneuvelden zijn voor hoge prijzen te koop op marktjes. Er lagen zelfs bazooka's met echte raketten tentoongesteld. Ook waren er in bakken misvormde foetussen te zien die te vroeg geboren waren. De Amerikanen gebruikten ' Agent-Orange', een ontbladeringsmiddel waardoor 80% van het tropisch regenwoud verloren is gegaan. Het bij-effect van dit chemische wapen is dat tot de dag van vandaag er misvormde mensen geboren worden. Dit zien we ook heel veel op straat. Sommige hebben echt letterlijk hun benen als armen en andersom. Daarnaast gebruikten Amerikanen ook andere chemische wapens en als je dit alles ziet, snappen we nu des te meer de gevoelens van de hippies eind jaren 60, begin 70.
Bij de Cu Chi tunnels kon je met oorlogwapens schieten. Leroy schoot met een Ak-47 met SCHERP. Het waren geen losse flodders, maar echt patronen. Als je schiet vliegen de hulsen je letterlijk om de oren. Je betaalt per magazijn van 10 patronen ongeveer 10 euro. Het hoogtepunt was echter niet een Ak-47 Kalashnikov. Als je genoeg geld hebt kun je tevens schieten met een M16, M14, een heuse M2 en een M19. Het geluid is echt onwijs hard, oud en nieuw was er niks bij. Als je een middag bij de Cu Chi tunnels loopt dan hoor je ook de hele tijd machinegeweren schieten. We hadden nu wel echt het idee, hoe een oorlog ruikt en voelt. We spraken een Backpacker en die zei dat je in Cambodja met een Bazooka kan schieten, dus misschien iets om naar uit te kijken. Het schieten is in ieder geval gefilmd! Als we de tijd hebben en redelijk snel internet komt dat nog wel op deze site te staan! Het is heel indrukwekkend om met scherp te schieten, vooral omdat dit echte oorlogwapens zijn en niet gewoon pistolen. Toch zijn we blij dat wij in een veilige omgeving zijn opgegroeid:)

Het eten: Vietnamees eten is ongetwijfeld lekker en totaal anders dan Chinees voedsel. We zijn gister over een voedselmarkt gelopen, maar we hebben nu wel een dubbel gevoel wat ons eten betreft. Het vlees wordt hier gekocht en het is niet gekoeld. De keuringsdienst van waren zou hier qua boetes multimiljonair mee kunnen worden! Wat zagen we? Varkenspoten, varkensoren, varkensneuzen, koeien penisen, levende krabben, levende garnalen, levende kreeften, de ratten lopen letterlijk voor je voeten, veel kikkers die aan elkaar gebonden zijn en leven, en we zagen ook een klein hondje. Daarnaast heel veel levend gevogelte. De lucht is niet te beschrijven en we roken een uur later nog die lucht alsof het in onze kleding was geabsorbeerd. Ook dit is gefilmd, maar de mensen stellen het niet echt op prijs als je ze filmt dus leroy heeft de camera voor zich gehouden en een rondje gelopen. Onze vrienden, de kakkerlakken, zie je ook overal lopen en ze zijn groooot!

Het interessante van bovenstaande is dat de Vietnamoorlog veel recenter is dan WOII. In Cambodja gaan we op zoek naar de historie van Pol Pot en zijn vrienden. Dit speelde zich af half jaren 70 waarbij er miljoenen etnische zuiveringen zich voordeden. Alle artsen, advocaten, hoge functionarissen, intelligente mensen werden vermoord. Mensen met een bril werden ook vermoord, want die zagen er slim uit. In Cambodja hebben ze zoveel mogelijk schedels opgeslagen en tentoongesteld. De Vietnamezen zijn al erg ver gegaan met hun musea, maar in Cambodja wordt het nog veel erger en indrukwekkender. Het klinkt gek, maar daar zijn we wel erg benieuwd naar!

We lazen over de 'oh zo zware storm' die afgelopen dagen over Nederland trok. Geloof ons, het is absoluut niet zo erg als hier. Als het hier regent is het alsof er een kraan wordt opengezet, want de druppels zijn niet eens te onderscheiden. Het onweer is hier echt vreselijk hard en eng. Dus we vonden de beelden en nieuwsberichten vanuit hier gezien overdreven, haha! Wij Nederlanders met ons weeralarm. Hier is dat elke dag wel normaal!

Dus binnenkort zeker de filmpjes gaan kijken, maar dat is nog even afwachten! We vinden het leuk dat iedereen nog steeds onze blog leest en bovendien: schrijf gerust eens hoe het is met jullie in de reacties die jullie schrijven! Dan hebben wij ook wat om te lezen;)

I love the smell of Napalm in the morning: Good morning Vietnam!