Laos: het land van het communisme, no stress, wachten, niet-engels-sprekende-mensen, chaos, malaria, mooie uitzichten, bergen, hippiedorpjes, verrotte bussen, maar bovenal primitief leven. Zo kunnen we Laos wel beschrijven na een week.

Na ons vreselijke avontuur in Tad Fane en de opluchting toch iets fatsoenlijks te hebben gevonden in Pakse, zijn we met een 'slaapbus' vertrokken richting Vientiane. Deze bus had geen stoelen, maar was volledig volgebouwd met stapelbedden. Echt lekker hebben we niet geslapen, maar uiteindelijk zijn we veilig aangekomen in Vientiane.
Vientiane is eigenlijk het Parijs van Azië. De Arc de Triopmhe is hier nagebouwd ten midden van een rotonde. Weliswaar zijn er diverse oosters uitziende torentjes opgebouwd, maar de essentie is hetzelfde. Vers stokbrood is overal verkrijgbaar en de talloze franse kraampjes geven je niet het idee dat je je in één van de armste landen van de wereld bevindt. Na ons avontuur in Tad Fane, haddden we besloten toch wel voor de 'luxere' accomodaties te gaan! In onze Rough Guide stond immers: de duurdere accomodaties zijn hetzelfde als de budgetaccomodaties in Thailand. Als je een budgetaccomodaties in Laos boekt, kun je er dus vanuit gaan dat wij dat niet zouden overleven! Ons hotel was in ieder geval goed voor elkaar en we hadden dus een goede basis om uit te rusten! Uitrusten hebben we dan ook echt letterlijk gedaan tot vervelens toe. In Vientiane is namelijk absoluut niks te beleven en we hadden het hotel voor 4 dagen geboekt. Dus wat moet je dan doen als je je verveelt? Inderdaad: een 'scooter' huren. Scooter tussen aanhalingstekens, want waar er in een nederlandse scooter 50cc zit, zijn ze in Laos standaard voorzien van 125cc! Tess had eerst een testritje gemaakt, maar durfde het toch niet aan. Uiteindelijk dus 1 scooter gehuurd. We zijn toen richting de bergen gereden en, ondanks de armoedige huisjes, was het uitzicht echt fantastisch! Scooter rijden is hier eigenlijk levensgevaarlijk, want er zitten overal grote gaten in de weg! Leroy moest natuurlijk even flink het gas opentrekken. De gashendel was half open, maar toen reden we al 85 km/h en aangezien veiligheid voor alles gaat, hebben we toch maar gewoon overal netjes 60 km/h gereden! We kwamen talloze kleine kinderen tegen die allemaal vrolijk Sabai dee (hallo!) riepen!
Onderweg kwamen er zo nu en dan grote reclameborden tegen met typische communistische afbeeldingen voorbij. De vlag met de hamer en de sikkel is overal aanwezig, maar op deze afbeeldingen zag je cartoonachtige militairen die ten strijden trokken. Het collectief is alles en het inidivu absoluut niks. Bizar om te zien.

In Laos wanen we ons echt terug in de tijd van de koude oorlog. Het is echt een agrarische samenleving dat het communisme als staatsvorm heeft, maar waar het kapitalisme al is doorgedrongen in de grotere steden. 80% van de bevolking werkt in de landbouw en 33% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. In Vientiane liggen de prijzen voor eten gemiddeld hoger dan dat we dat ervaren hebben in Maleisië of Thailand. Dat was dus wel even wennen voor ons. In Vientiane hebben we in ieder geval kunnen genieten van de lekkere franse stokbroden in de ochtend en de overheerlijke pizza's in de avond. Na al die weken aziatisch eten als ontbijt was dit voor ons in ieder geval een groot pluspunt!

Verder hebben we in 4 dagen een compleet seizoen Sopranos gekeken en veel bijgeslapen. Er was gewoon niet veel te doen in Vientiane. Daarnaast was de zon in de middag zo fel en heet dat je er gewoon niet in kon lopen. Er is namelijk geen zee in Laos en van wind hebben ze hier ook nog nooit gehoord. Bloedheet dus!

Na 4 dagen Vientiane hadden we toch wel zoiets van: wat heeft Laos ons nog meer te bieden? Luang Prabang is onze laatste bestemming in Laos, maar op de weg erheen ligt een klein plaatsje aan de Nam Song-rivier in de bergen: Vang Vieng! We zijn er heen gegaan met de bus. Eerst werden we opgehaald bij ons hotel met een tuktuk en vervolgens reden we de halve stad door en pikten andere backpackers op. Uiteindelijk werden we weer om de hoek van ons hotel afgezet. Erg omslachtig dus! De V.I.P. bus zou om twee uur komen, maar rond kwart voor 3 was de bus er dan eindelijk. De tassen moesten op het dak en weliswaar waren de stoelen van leer, van een V.I.P bus konden wij absoluut niet spreken. Bij elke bocht, gat in de weg, of hobbel leek het alsof het complete onderstel afbrak. Bovendien had de buschauffeur nog nooit een rijles genomen, want wat reed die vent gevaarlijk. Er lopen hier overal grote koeien langs de weg en soms denken zij: laten we gewoon lekker oversteken. De chaffeur reed met een rotvaart langs die koeien en als ze dan zomaar de weg overstaken ging die vent vol in de remmen. Soms moest hij ook even wachten (10 sec.), maar dan hoorden we hem alweer mopperen. We waren voorin gaan zitten, zodat Tess niet wagenziek werd. Van de 3 uur durende rit hebben we eigenlijk 2 uur, 59 minuten en 59 seconden onze ogen dicht gehad om schietgebedjes te doen! Bij de afgronden in de bergen was ook nergens een ijzeren vangrail te bespeuren. Soms hadden ze primitief houten latjes in een bocht getimmerd die als vangrail moesten fungeren!

Gelukkig zijn we heel huids aangekomen in Vang Vieng: het grootste hippiedorp van Laos. We liepen wat rond en Leroy had al in de Rough Guide gekeken waar de betere hotels zaten en gelukkig waren die allemaal in dezelfde straat gevestigd. De eerste die we tegenkwamen was gelijk goed. We betaalden namelijk maar 7,5 euro per nacht en kregen daarvoor een schone kamer. De badkamer was geen badkamer te noemen, maar er was warm water dus we stelden ons daar dan ook mee tevreden. In Vang Vieng hebben we 2 scooters gehuurd, want Tess wilde het nogmaals proberen. Hoewel ze 2x viel (toen ze stilstond) ging het de gehele dag goed! 's Avonds gingen we wat eten en toen viel er een kaart uit de menukaart van Tess. Wat er op stond was te bizar voor woorden: drankjes en pizza's met weed, joints, paddenstoelen en opium! Je kon gewoon opium kopen! Onze duitse vriend Alex had dus geen woord gelogen over dat je hier opium kan kopen. In Laos staat de doodstraf voor drugsdelicten dus het is des te meer bizar dat je hier dan gewoon opium kan krijgen.
De volgende dag bleek wel dat het geen incident was. We gingen Tuben: met een rubberen band over de Nam Song-rivier heen dobberen. Dit gaat als volgt: je huurt een band, stapt in een tuktuk wordt 3 km de stad uitgereden en aldaar afgezet langs de rivier. Dan gooi je de band in het bruine water, gaat er in liggen en dan voert de stroming je weer naar de stad. Langs de rivier zijn allerlei bars waar je shotjes kan drinken en waar je lekker kan luieren alvorens je weer verder gaat met tuben. We waren nog geen 5 minuten aan het dobberen of het begon echt keihard te hozen. We hebben toen ruim een uur geschuild, maar daarna hadden we toch zoiets van: laten we maar verder gaan, want nat wordt je toch als je in het water ligt. Af en toe ga je door flinke stroomversnellingen en daar steken dan ook rotsen uit. Wij gingen door zo'n stroomversnelling en door het wilde water zagen we pas op het laatste moment een uitstekende rots. Leroy ging er vol met zijn kont overheen en dat deed dan ook echt pijn. Toen het bord 'the last bar' verscheen zijn we daar even gestopt. We zaten nog maar net en gelijk werd ons weed aangeboden. Dat hoefden we natuurlijk niet, dus toen kwam die vent met opium aanzetten. Toen hebben we beleefd bedankt en zijn snel vertrokken en na 45 minuten kwamen bij ons eindpunt. Dit eindpunt had echt een zéér sterke stroming en net toen we discusseerden hoe we dan aan de kant moesten komen, sprongen er kinderen in het water. De kinderen waren misschien 6 à 7 jaar en ze zwommen voor hun leven op ons af. Wij snapten niet waarom die kleine kinderen naar ons toe zwommen, maar ze grepen onze band en zwommen tegen de zéér sterke stroming in naar de kant. De stroming leidde ons langs de kant, maar wel met zo'n rotvaart dat het knulletje dat Leroy naar de kant leidde het einddoel miste. Even leek het alsof Leroy door de stroming werd meegenomen, maar hij kon zich nog net vasthouden aan een uistekende stok. Het knulletje riep en er kwam een meisje langs de kant die Leroy en hem uit het water hielp.
We zouden niet nog een keer tuben, want naast het feit dat je levend verbrandt is het ook redelijk gevaarlijk (zeker als je veel gedronken hebt!). Het was in ieder geval een spannende ervaring!

Nu zitten we dit te typen in één van de talloze restaurants waar ze Family Guy of Friends non stop draaien. Het grappige is dat je dan ook gedurende de dag overal backpackers met katers ziet liggen op één van de bedden die voor de tv's staan.Voordeel is wel dat je hier onwijs goedkoop fruitsmoothies kunt bestellen (0,50 ct voor een groot glas) dus dat doet Tess maar al te graag! En jullie raden het al...wederom wordt hier opium verkocht!