2,5 week Vietnam is 2,5 week vechten tegen de bierkaai. De Vietnamezen zijn totaal anders dan de mensen in Maleisië, Thailand of Laos. Als ze je kunnen naaien dan doen ze dat ook zeker dus we moeten echt letterlijk constant op onze hoede zijn. Hoewel de nationale valuta de Dong is, vinden veel Vietnamezen het fijn om dollars te hanteren. Op zich zou dat voor ons goed zijn, ware het niet dat ze soms met de meest vreemde wisselkoersen komen aanzetten. We zijn dan ook elke dag bezig aan te tonen dat de Dong echt minder waard is dan dat de Vietnamezen suggereren.

Bovendien zijn Vietnamezen op het eerste gezicht ontzettend aardige mensen, maar na een minuut gaat het masker af. Ze willen A-L-T-I-J-D ergens geld voor hebben. Je kan de weg nauwelijks vragen of het handje wordt opgehouden. Vreselijk irritant dus. Soms komt er iemand naar ons toe en die vraagt dan heel geïnteresseerd waar we vandaan komen en dan na 5 minuten wordt het gesprek dan zo verdraaid dat ze ons gewoon iets proberen aan te smeren. In het begin van onze reis door Vietnam bedankten we vriendelijk. Momenteel negeren we alle mensen die ons aanspreken en spreken we alleen zelf mensen aan als wij iets moeten weten of nodig hebben. Het is zonde, want Vietnam is absoluut een mooi land. De tegenstellingen zijn echter vreselijk groot in vergelijking met Nederland-Maleisië-Thailand-Laos. Een aantal voorbeelden:

- roken mag nergens in openbare gelegenheden. Wat dat betreft is er geen verschil met Nederland. De Vietnamese bevolking bepaalt echter zelf welke regels zij terecht vinden en roken dus echt overal! In restaurants, de trein, taxi, winkels, hotels;

- als je als winkelier iets wilt verkopen dan doe je dat met een lach en ben je enthousiast over je product. Hier hoor je om de zoveel seconde: 'Everybody give me money, buy something?!' Dit wordt dan uitgesproken op een vreselijk monotone toon waarbij het einde van de zin heel lang nagalmt. Veel gehoorde andere kreten zijn: 'YOU, buy something?!', Hello, everybody! (waarschijnlijk denken ze hier dat 'everybody' enkelvoud is), 'I live here longtime';

- Liegen wordt hier als vanzelfsprekend beschouwd en zelfs reisleiders zijn er trots op dit mede te delen: het hoort bij de cultuur;

- V.I.P bus is een bus met airco, maar hiermee wordt niet gesuggereerd dat de hygienische omstandigheden perfect zijn ( verderop in dit verhaal).

We waren in Hanoi en gingen naar het mausoleum van Ho Chi Minh. Deze nationale held wilde toen hij nog leefde alles behalve opgebaard en tentoongesteld worden. Zoals je al eerder las maakt de Vietnameze bevolking zelf wel uit wat ze goed en niet goed vinden, dus 'de grote leider' ligt hier in een mausoleum. Het is te bizar om te zien. Je komt op een reusachtig groot plein met in het midden het mausoleum. Je staat in een rij die nog groter is dan bij topdrukte in Walibi bij een attractie. Het zijn alleen maar Vietnamezen die 'oom Ho' willen begroeten. De inmense hitte was ondraaglijk, maar ook wij wilden onze eer bewijzen aan deze communistische held. Uiteindelijk liepen we het mausoleum in, waar het heerlijk koud was. 3 hoeken om en daar lag de man. Kon je wat zien? Ja, zijn grauwe hoofd omringd met militairen. Je moest er langs marcheren en dat werd Tess redelijk hardhandig duidelijk gemaakt. Ze mocht haar armen niet voor haar lichaam vouwen. Het ging echter in zo'n sneltrein vaart dat we misschien net 15 seconden om de kist hebben gelopen, maar ze weten hier wel wat marcheren is. Gelukkig hebben wij geen dienstplicht meer in ons koninkrijk:-)

De volgende dag gingen we naar Ha Long Bay, waarvan wordt gezegd dat dit het negende wereldwonder is. We hadden een tripje van 3 dagen en 2 nachten geboekt. De eerste nacht sliepen we op een luxe boot. Heerlijk verse vis gegeten en we waren maar met zijn zessen (op een boot waar normalitair 20 mensen kunnen verblijven). We zitten nog in het laag seizoen dus het was heerlijk rustig. We ontmoetten daar 2 Denen waar we die dag ook mee zijn opgetrokken. Ze waren op huwelijksreis! We bezochten druipsteengrotten met meerdere verdiepingen, gingen lekker kayaken, voeren langs waterdorpjes (mensen die op het water wonen) en genoten van de prachtige zonsondergang! De volgende dag gingen we naar Ca ba national park alwaar wij echt de meest gruwelijke berg in ons leven hebben beklommen. Het was misschien 40 graden, met een luchtvochtigheid van 98% en dan 200 meter omhoog. Tijdens deze ellende hebben we besloten dat dit de laatste berg is die we zullen beklimmen in Azië. Het Deense koppel had 2 nachten op de boot geboekt, maar wij hadden de 2e nacht een bungalow geboekt op een eiland. We werden hier na Ca Ba national park met een zelfgemaakt bootje van hout door een oude man afgezet. Er stonden 2 soorten bungalows: een paar grote 'luxe' en huisjes van stro van 8 m2. Wij waren blij dat we die huisjes van stro niet geboekt hadden, maar de eigenaresse begeleide ons daar wel heen. Deze huisjes van stro hadden geen glas in het raam en naja het was echt een soort zelfgebouwde boomhut. Wij drongen er echt op aan dat we de luxe bungalow hadden geboekt en nadat ze had gebeld naar ons hotel kregen we dan toch de luxe bungalow. Deze bungalow was gebouwd boven de zee op palen. Prachtig! Alleen de douche gebruikte ook echt zeewater, waardoor je niet schoon werd en alleen maar meer ging plakken. De airco mochten we niet gebruiken, want dan hadden we echt een probleem. Vreemd, want we hadden juist deze bungalow geboekt vanwege de airco. Pff het was warm. Die avond kwamen we 2 oudere Nederlandse mensen tijdens het eten tegen die op vakantie waren in Vietnam. Vervolgens schoven aan dezelfde tafel Daniel en Fiona aan. Zij kwamen uit Schotland en hier hebben we tot middernacht mee zitten kletsen. Goed voor ons Engels en ze hadden meer een amerikaans accent dan een schots accent. We konden ze goed verstaan en we spraken af de volgende dag in de avond in Hanoi af te spreken bij een restaurant. Ze wisten niet of ze het zouden redden, want zij gingen later in de middag weer terug naar Hanoi. Zij sliepen overigens in het stro hutje, dus nadat we ze succes hadden gewenst zijn we gaan slapen. Wij spraken zo nu en dan ook nog Engels tegen elkaar, wat heel bizar was. De volgende dag werden we wakker en er was geen zee meer te bekennen. Het was overduidelijk eb, maar je zag nergens meer water: bizar en indrukwekkend. De oude man met zijn zelfgemaakte bootje kwam ons ophalen om 7 uur in de ochtend. We werden weer op Ca Ba gedropt en toen moesten we wachten op de bus die ons naar de andere kant van het eiland zou brengen, alwaar we weer op de boot zouden gaan. In deze bus kwamen we in gesprek met 2 jongens uit Israël. Leuk! We spraken over het conflict in het Midden-Oosten, studeren en de verschillen tussen Nederland en Israël. Leuk al die verschillende mensen uit verschillende landen. Iedereen zegt dat we beter engels spreken dan mensen uit andere delen van Europa. Uiteindelijk kwamen we niet op dezelfde boot als de eerste nacht dus dit was een teleurstelling voor ons. Toen we terug waren in Hanoi hebben we hierover geklaagd en ook over het feit dat we in eerste instantie moesten overnachten in een huisje van stro. De tourguide werd naar het hotel geroepen en we kregen een gesprek met hem. We betaalden toch 300 dollar voor deze 3 dagen inclusief eten. Uiteindelijk kregen we 20 dollar terug en ook nog een free airportshuttle , wat normaal 15 dollar kost. We kregen ook een hoop excuses en de hotelmanager vond het sneu voor ons dat het zo was gelopen. Ze was ook echt boos op de tourguide. In de avond hadden Fiona en Daniel het toch nog gehaald. Hun strohuisje was geen succes. Ze lagen onder een klamboe, maar in het donker voelde Fiona beesten over haar arm lopen. Zaklamp aan, en... Kakkerlakken in hun bed.. brr.. Lucky us! Ook hadden ze voordat ze in Ha Long Bay waren een kamer geboekt in Hanoi, waar in de slaapzalen de rattenstaarten uit het plafond hingen. Ze vertelden dat ze in 1 maand Thailand, Laos en Vietnam hadden gedaan en dat ze elke dag aan het reizen waren. Ze hadden het onderschat en hoewel ze een Roughguide bij zich hadden, ging alles mis wat er mis kon gaan op hun reis. Ze betaalden overal echt tot het belachelijke af té veel! Ze werden door alle taxi's, tuktuks en wat al niet meer genaaid. Voor hen was het één grote leerervaring. Hun conclusie: als je wilt rondreizen, als je je niet voorbereid wordt het een heel duur geintje! De volgende dag zouden ze naar Bangkok vliegen en de dag er op naar Schotland. We raadden ze het CentrePoint hotel in Bangkok aan en daar zijn ze ook daadwerkelijk heen gegaan. Ze waren helemaal onder de indruk net als wij!

De dag daarop zijn we naar Hoi An gevlogen, maar we hadden bij aankomst op het vliegveld 3 uur vertraging. Erg vervelend. Uiteindelijk in Hoi An echt in een fantastisch hotel (met zwembad) gezeten! Hoi An is dé plaats om te shoppen. Straten vol met kleermakers die alles kunnen maken wat je wil. Zelfs schoenen maken ze op maat. Breng een plaatje mee en ze maken het na. Hier zijn we dan ook even lekker wezen shoppen. Vooral Tess had er moeite mee haar vrouwelijke gevoelens onder controle te krijgen. In eerste instantie bleven we hier 3 dagen, maar uiteindelijk zijn we er 6 dagen gebleven, omdat dit zo'n heerlijk rustig stadje was! We hebben een brommer gehuurd en zijn naar het strand gereden. Helaas was dit strand een beetje hetzelfde als in de middelandse zee. Wij komen natuurlijk voor de hagelwitte stranden! Ook hebben we hier nog heerlijk een dagje rond gefietst en Hoi An is een prima plek om lekker Vietnamees te eten.

Vanuit daar hebben een slaapbus geboekt naar Nha Trang. Deze was anders dan de slaapbus in Laos. In plaats van 2 persoons stappelbedden met in het midden een gang, waren er in deze bus 2 gangen en 3 rijen met eenpersoons stapelbedden. Op zich zag het er allemaal prima uit, maar naarmate het donker werd veranderde dit gevoel heel snel. De bus had plaats voor ongeveer 30 mensen, maar we waren misschien wel met zijn 60-en. Er liep een kakkerlak in een bed van een meisje. Haar vriend had deze gedood en aan Leroy gegeven zodat Leroy in het misselijkmakende toilet dit vieze beest kon weggooien. Na 5 minuten weer een gil en uiteindelijk bleek er een heel kakkerlakken nest in een wand in de bus te zitten. Bij de eerst volgende stop heeft de vriend van het meisje de wand dichtgeplakt, maar het leed was al geschied: Leroy heeft geen oog dichtgedaan en dit was erger dan de trein in Maleisië vol met kakkerlakken. In deze bus kon je namelijk niet lopen en was het donker waardoor je niet wist waar ze zaten. In Maleisië kon je ze nog zien zitten in de trein. In het donker in de bus is dat onmogelijk, maar de kakkerlakken hebben hier de grote van een pink en de dikte van een duim, dus dan weet je het wel.

Nha Trang is een echte kustplaats, waar we dan ook heerlijk hebben bijgeslapen op het strand. We verbleven hier maar 1 nacht, want er was verder niet zoveel te doen. We hebben heerlijk gegeten bij 'Goodmorning Vietnam', wat een pizzaketen in Vietnam is met echte italiaanse koks! Heerlijk, na al die rijst en noodels! We hebben wel eens eerder pizza gegeten in Azië, maar hier kon je overduidelijk de smaak herkennen van een echte italiaanse pizza! Bravó! Vanuit Nha Trang zijn we (na de verschrikkelijke nachtbus) per trein naar Saigon (Ho Chi Minh City) vertrokken. Zoals gebruikelijk kwam onze trein een paar uur te laat op het station aan, maargoed, daar zijn we zo ondertussen wel aan gewend.

's Avonds kwamen we aan in Saigon, waarna we snel een taxi regelden naar ons hotel. Wel even goed opletten bij de taxi's, want er rijden hier nogal wat maffioso's rond in auto's die op taxi's lijken. Op deze manier maken ze zich soms wel 400 dollar eigen!

De volgende dag hebben we heerlijk door de stad geslenterd. Het is hier anders dan in Hanoi, omdat de stad veel ruimer opgezet is. Er zijn net zo veel (misschien wel meer) scooters en auto's (kun je het je voorstellen?), maar de wegen zijn breder waardoor het rustiger lijkt. Oversteken is echter nog steeds een suïcidale actie. Ook hier lopen (vooral de vrouwen) in truien, lange broeken, handschoenen (!!), sokken in hun slippers, sjaals rond hun gezicht gewikkeld... kortom: helemaal bedenkt. Soms kun je de ogen nauwelijks zien. Waarom ze dit doen? Ze wensen wit te blijven, want blank is hier het schoonheidsideaal. Dus daarom kleden ze zich absurd dik in, zweten ze zich een tierelier. Beetje apart, in onze ogen, haha!

We bezoeken het war-museum, waar we de meest verschrikkelijke, indrukwekkende en toch ook veelal mooie foto's van de vietnam oorlog bekijken. Daarna sjokken we terug naar ons hotel, worden we compleet schoongespoeld door een inmense stortbui, komen we druipend aan in onze hotelkamer en nemen we een lange douche.

De volgende dag was het tijd voor de langverwachte Cu Chi tunnels! Tijdens de Vietnamoorlog verbleven de leden van de Vietcong in deze gangenstelsels, diep onder de grond verscholen. Ze hadden hier slaapkamers, keukens, kleine verpleegkamers, noem maar op! Ook zagen we veel 'booby-traps' die door de Vietcong ontworpen waren. Slim volk, die vietnamezen. Valkuilen in alle soorten en maten, inclusief scherpe spijlen, werden gedemonstreerd. Als je daar invalt... Na een wandeling door het gebied kwamen we aan bij de schietbaan. Iets waar Leroy al weken naar uitkijkt: schieten met een AK-47! Wat een hels kabaal maakt dat, het gaat door merg en been. Tess vond het maar niets en liep met haar ogen en oren dicht langs de geweren. Leroy waande zich in de jaren zeventig, de vietnamoorlog...

Hij staat oog en oog met de 'gooks' (ookwel 'spleetogen'). Hij sluit zijn ogen, ademt diep in. Zijn vinger beweegt zich over het koude staal, hij voelt de spanning in zijn buik. Een zacht briesje laat hem rillen, terwijl de zon aan de hemel brand en het minstens dertig graden is. Hij telt tot drie en haalt de trekker over, BAM. De terugslag is inmens, iets waar hij niet op voorbereid is. Hij voelt zijn schouder branden, verwacht dat daar morgen een blauwpaarse vlek te zien zal zijn. Hij kreunt zacht en opent zijn ogen. De wint speelt met het lange gras, er is niets te zien. Het gebombardeerde bos ziet er mistroostig uit, geen boom is overeind gebleven. Overal zijn kraters geslagen. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes in de hoop ergens een Vietnamees te herkennen, maar ziet niets. Ze zijn vliegensvlug, die vietnamezen. Pijlsnel schieten ze achter struiken, in het hoge gras, misschien wel onder de grond. Wie zal het zeggen?

Hij beweegt zijn armen naar voren, trekt zichzelf vooruit door het gras. Modder kruipt onder zijn jas, baant zich een weg over zijn buik. Dan hoort hij in de verte iets ritselen, en zonder te kijken haalt hij de trekker nogmaals over. BAM, BAM. Zijn oren suizen van het kabaal dat het geweer maakt, maar hij is er aan gewend. BAM, BAM, BAM. De hulzen vliegen in het rond, komen een paar centimeter verder terecht in het gras. Als hij nogmaals wil schieten, hoort hij enkel een vaag geklik. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen maar er klinkt enkel een zucht. De kogels zijn op.

Na het schieten mochten we de gangen met onze eigen ogen zien. We lieten ons in het gat zakken en kropen door de donkere gangen. We hadden moeite om vooruit te komen want het was er ontzettend krap. En dan te bedenken dat ze deze gangen wijder hebben gemaakt voor de (dikke) touristen. Onvoorstelbaar hoe klein het geweest moet zijn. Hoewel het maar een gangetje van 100 meter was, namen wij een van de eerdere uitgangen omdat we het niet zo leuk meer vonden. Benauwd, ontzettend warm en we kregen er vooral een heel claustrofobisch gevoel van. Wij zijn blij dat we geen vietnamees zijn geweest in die tijd.

's Middags werden we weer gedropt bij ons hotel en namen we wederom een lange douche. We regelden bus en boottickets naar Phu Quoc, waar we morgen aan zullen komen. Het mooiste eiland van Vietnam, in de Golf van Thailand. Eindelijk weer het parelmoerwitte zand, de azuurblauwe zee die we sinds de Perhentian Islands niet meer gezien hebben. We verlangen naar dagen luieren in een hangmat of op een ligbed, hoewel het hier in de stad ook heerlijk is. Die avond aten we bij een door onze hotel-receptioniste aangeraden Sushi-Bar, waar we genoten van rijst met vis. Jummie!