PHU QUOC

Phu Quoc moest het eiland zijn waar we dan eindelijk de witte stranden zouden tegenkomen. We vertrokken in de avond met de bus naar het uiterste zuiden van Vietnam, alwaar wij de boot zouden nemen naar het eiland Phuo Quoc (2,5 uur varen). We zouden rond een uur of 6 aankomen in Rach Gia en vervolgens de boot om 08:00 nemen naar Phu Quoc. Zoals gewoonlijk verliep het weer anders, want om 3:15 in de nacht waren we al in Rach Gia. Lekker, lopen we met zijn 2-en door een donkere stad en de enige mensen die we tegenkwamen waren oude dronken Vietnamezen. We voelden ons niet echt veilig, maar vol goede moed liepen we naar de haven. Daar moesten we dan uiteindelijk nog ruim 4,5 uur wachten. 2 Canadezen uit onze bus kwamen bij ons zitten en we hebben met hen de 4,5 uur vol gekletst. Ze kwamen uit Montreal en Engels was hun 2e taal. Ze spraken daar normaal altijd Frans. Grappig, want wij wisten wel dat Canada eens van de Fransen was, maar niet dat het land was verdeeld in een Engelstalig en Franstalig deel.

Uiteindelijk arriveerden we na een lange bootreis op Phu Quoc. Infrastructuur was er vrijwel niet aanwezig. Dus dat was een rit van een half uur over zandwegen die volgelopen waren met water. We arriveerden bij ons hotel en gingen daarna gelijk naar het strand. Dit strand was hetzelfde als het strand van Nha Trang dus we waren wel een beetje teleurgesteld. De volgende dag hadden we een scooter gehuurd, want 20 km aan de andere kant van het eiland in het zuidelijkste puntje, daar zou wél een sneeuw wit strand zijn. Er heen rijden was absoluut verre van relaxed, want doordat er geen geasfalteerde weg lag konden we door het stoffige zand even hard als dat je normaal gesproken fietst. Ondertussen werd de lucht steeds donkerder. Uiteindelijk kwamen we aan bij het strand. Het was redelijk wit, maar nog steeds niet hetzelfde als dat van de Perhentian Islands in Maleisië. Op zich was dit geen probleem, maar het begon keihard te waaien en dit was het begin van de storm die het eiland de hele dag zou teisteren. We dachten: laten we weggaan voordat het echt hard begint te regenen. We zaten nog geen 5 minuten op de scooter terug naar ons hotel, toen het keihard begon te regenen. De wegen liepen vol water en sommige wegen overstroomden. 'Wow, hoe moeten we daar doorheen', vroeg Leroy aan Tess en hij wees naar een soort van rivier over de weg. 'Probeer maar gewoon', zei Tess, 'we zijn toch al doorweekt'. We reden zachtjes richting de plas en hup: de scooter verdween tot bijna het stuur onder water. We haalden gelukkig de overkant en hoewel we toch al doorweekt waren, zaten we nu ook compleet onder de blubber.

De volgende dag was het weer stralend: strak blauwe lucht, +/- 35 graden, kortom strand weer. Heerlijk! We hebben de hele dag liggen luieren en in de avond wilden we een pizza eten. Na een kwartier kwam de ober met de mededeling dat het nog een uur kon duren. Waarom? Nou de ober deelde ons zonder schaamte mede dat de pizza van een ander gedeelte van het eiland moest komen. Misschien een goed idee in Nederland: begin een restaurant zonder keuken, zet er alles op wat mensen kennen en bestel het bij andere restaurants wanneer je gasten er om vragen.

We besloten om de volgende dag te vertrekken naar Cambodja. Visa wilden we zelf regelen, want we vertrouwden de Vietnamezen niet met hun dubieuze prijzen. Met de bus werden we 10 minuten van de grens gedropt bij het reisbureau waar we de ticket hadden geboekt. Hier konden mensen hun visum regelen. Iedereen deed dat voor $25. Het was dezelfde prijs als aan de grens werd ons medegedeeld. Wij dachten: het zal wel, we doen het lekker zelf. Door het zelf te doen, zou wel iedereen op ons moeten wachten. So be it!

CORRUPTIE

We kwamen bij de grens aan en iedereen moest precies dezelfde handeling uitvoeren als dat wij moesten dus we waren allemaal tegelijk klaar. Een visum aan de grens kost $20, althans dat hadden wij op internet uitgezocht. Er werd ons net als de rest medegedeeld dat het $22 was. Overtuigd van ons gelijk begonnen we te discusseren met de corrupte ambtenaar. We wilden een bonnetje met zijn naam en het bedrag dat we moesten betalen. Hij nam onze paspoorten in beslag en we moesten wachten tot de rest uit onze bus klaar was. Ze kregen een stempel en moesten nog naar een ander loket alwaar ze nog een keer $3 moesten betalen voor een tweede stempel. Terwijl de man stempels uitdeelde begon hij vragen aan ons te stellen: waar wonen jullie in Nederland? Wat komen jullie in Cambodja doen? Nederlanders zijn toch heel erg rijk? Wanneer vertrekken jullie uit Cambodja? Wij gaven vrolijk antwoord en toen de groep uit onze bus naar het andere loket liep moesten wij betalen. $20 per persoon. We gaven de beste man $40, maar bij één briefje begonnen hij en zijn twee collega's heel raar te doen. Ze hielden het in het licht en het briefje was nep volgens hen. Geërgerd zeiden we dat ze normaal moesten doen en dat het echt geld was. Vervolgens was het briefje dan toch wel echt, maar het was te oud. Het goede briefje kwam uit 2007 en deze kwam uit 2006. Kom op mannen, nu normaal doen het is echt geld en nee we hebben niet meer geld bij ons. Met frisse tegenzin kregen we dan toch ons eerste stempel. YES! Ons stempel was net even iets anders als de stempels die de rest van de mensen uit de bus hadden gekregen. Wij kregen een stempel met Payed $20 er op en de rest kreeg een stempel met Payed ... Het werkt zo: door een bon te vragen aan de ambtenaren met hun naam en het bedrag, werden ze in verlegenheid gebracht. In eerste instantie vroegen ze ons wat we ermee gingen doen. Wij vertelden ze dat we in Phnom Penh naar het overheidsgebouw zouden gaan om te verifiëren of het bedrag wel klopt wat ze in eerste instantie vroegen. Dan zouden wij daar te horen krijgen dat dat niet zo is en dan verliezen de amtenaren aan het loket hun baan. Dat willen ze natuurlijk niet dus ze moeten dan wel de $20 accepteren.

Bij het tweede loket aangekomen werd de situatie nog vreemder. Leroy's paspoort werd binnenste buiten gekeerd en wel 10 keer doorgebladerd. Ook keek deze ambtenaar de hele tijd naar de foto van Leroy of hij het wel echt was. Wij vonden het wel grappig, want hij moest uiteindelijk toch een stempel zetten. Waarschijnlijk deed deze man dit, omdat hij op ons visum een stempel met $20 had zien staan. Hierdoor kon hij onmogelijk $3 aan ons vragen. Kortom we hadden er goed aangedaan het zelf te regelen. Tevens een bizarre ervaring rijker! Het ging ons niet om de $5 meer die we per persoon zouden moeten betalen, maar om het principe dat we niet gaan meewerken aan corruptie. Als iedereen dit maar over zich heen laat komen kunnen ze deze vorm van corruptie in stand houden.

Eindelijk waren we dan de grens over, alwaar we weer een loket tegenkwamen. Dit keer moesten we een formulier invullen dat we gezond waren en niet ziek waren geweest. Tess had op internet gelezen dat je niet eens kon aankruizen dat je hoofdpijn had gehad, want dan zouden ze je onmiddelijk in quarantaine plaatsen. Vervolgens werd ons een dollar gevraagd. Wij vroegen waarom dat was en hij deelde ons mee dat we er dan mee instemden dat we gezond waren. Belachelijk: een dollar betalen zodat je dan dus aangeeft dat je gezond bent. Nee, we namen geen genoegen met zijn antwoord. De man was overigens heel aardig en gedroeg zich uiterst beleefd. Toen zei hij: 'Wij verdienen hier heel weinig geld per dag: $1. We vragen daarom geld zodat we wat bij kunnen verdienen om ons gezin te onderhouden. 50% van deze dollar moeten we aan de overheid afstaan en de rest wordt verdeeld onder mij en mijn collaga's.' Nou, hier wilden we wel aan meewerken en we betaalden de man, omdat hij zo eerlijk was in tegenstelling tot die andere corrupte ambtenaren die niet eens konden (of wilden?) uitleggen waarom we meer dan $20 moesten betalen.

CAMBODJA

We zaten eindelijk in ons busje op weg naar Sihanoukville: een kustplaats. We werden gelijk weer 100 jaar in de tijd teruggeslingerd. Cambodja is pas sinds eind jaren 90 toegankelijk en het hele land is totaal verwoest door een tientallen jaren durende burgeroorlog met de Rode Khmer als dieptepunt. Op weg naar Sihanoukville zagen we alleen maar huizen gemaakt van metalen platen. De weg was een en al rode modder en erg oncomfotabel. Uiteindelijk kwamen we op één van de weinige wegen die geasfalteerd zijn in Cambodja. Deze wegen verbinden de 3 belangrijkste toeristen plaatsen: Sihanoukville, Phnom Penh en Siem Reap. Wat een contrast met Vietnam! Op de reis naar Sihanoukville zagen we rijstvelden die tot aan de horizon rijkten. Na het vlakke Vietnam zien we hier weer hele hoge bergen. Wat een mooi landschap!

Sihanoukville schijnt de mooiste badplaats van Cambodja te zijn. We zijn het er wel over eens: het is hier mooi. Het strand is heerlijk zacht, de zon schijnt flink en de zee is helder en schoon. We luieren een paar heerlijke dagen op de zonnebedden op het strand. We verbranden, Tess laat haar nagels vijlen, knippen en lakken, we sippen van onze drankjes en zwemmen in de zoute zee. Genieten!

Wat ons opvalt is dat de mensen hier (in Cambodja) een stuk vriendelijker zijn dan in Vietnam. De mensen lachen hier meer, ze willen vaak alleen hallo zeggen en - most important - ze nemen genoegen met één keer 'nee'. Wat een verademing, na de opdringerige benadering van de Vietnamezen.

De laatste dag in Sihanoukville boeken we een tour naar het National Park van Sihanoukville. We worden - zoals we onderhand wel gewend zijn - met zn elven in een busje gepropt en naar het park gereden. Hier stappen we over op een mooie rood met groene boot en varen we in ruim anderhalf uur een brede rivier af. Hier en daar doemen kleine gekleurde vissershuisjes op en waneer we bij ondiep water aankomen zien we mannen en vrouwen in de rivier staan. Tot hun nek in het water. Er word ons verteld dat ze met hun handen aan het vissen zijn: garnalen en oesters worden behendig uit het water geplukt. Wonderbaarlijk!

Na de boottocht komen we aan op een soort eiland waar we een korte trekking maken. We lopen langs een klein dorpje waar overal mooie, Cambodjaanse kindertjes rondlopen. Ze zwaaien van een afstand en roepen verlegen 'hello' of 'bye'. Schattig!

Helaas is er tijdens de trekking niet zo veel te zien (Leroy had toch wel een grote cobra willen spotten) maar is het strand waar we op uitkomen wel prachtig. We zouden hier het water in kunnen maar wij doen liever wat anders: Tess zoekt de mooiste schelpen van het strand en Leroy maakt een praatje met onze gids. Hij heeft geen huis, want dat is te duur (1000 dollar voor een houten hutje). Hij is wel heel dankbaar dat hij engels kan leren van toeristen, want daardoor heeft hij nu een baantje in de touristsche sector. Maar veel verdient hij er nog steeds niet mee. Arme stakker.

Na veertig minuten lopen we weer terug door de jungle en krijgen we lunch. Onhandig als hij is laat Leroy zijn brood vallen en de graatmagere honden hebben het snel te pakken. Gelukkig krijgen ze na onze maaltijd nog wat restjes toegeworpen. Ook de twee kindertjes die geduldig hebben zitten wachten krijgen de overgebleven cola en bananen. Prachtig om die kleintjes zo te zien glunderen.

De dag na de trip vertrekken we naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, waar we nu gestationeerd zijn. Het is hier DRUK. We hadden dit eigenlijk niet zo verwacht, maar het is minstens even druk als in Hanoi! Verder is het hier wel heel mooi. Hier en daar een grote, vieze, chaotische markt, een mooi strak geordend park of een goud glimmende pagode. We vinden een prima hotel voor maar 12,50 per nacht en zijn tevreden.

Tussen 1975 en 1979 was Pol Pot aan de macht met zijn partij, de Rode Kmer. Dit was een ultra communistische partij die terug wilde naar het Cambodja van duizenden jaren terug. Aangezien Cambodja er in Cambodja al decenia lang een burgeroorlog woede werd de Rode Kmer met open armen ontvangen. Zij zouden er wel voor zorgen dat er rust zou komen in de samenleving. De Rode Kmer nam Phnom Penh (de hoofdstad) over en binnen een paar uur na de machtsovername begon het regime met de zuiveringen. Om dit te bewerkstelligen moesten alle intelligente mensen worden vermoord. Hierdoor zouden er alleen nog maar 'domme' mensen overblijven die makkelijk waren te leiden. Mensen die makkelijk te beïnvloeden waren (kinderen) werden getraind om alle andersdenken en intellectuelen te vermoorden. Ook vermoorden zij hun eigen ouders. Cambodja was voor geen enkele buitenlander meer toegankelijk en moest volledig zelfvoorzienend zijn. Alle technologie die er was werd vernietigd waardoor er een agrarische samenleving overbleef. De 'domme' mensen werden de slaven van de partij. In iets meer dan 3 jaar werden er meer dan 3 miljoen mensen vermoord. Er is een film over gemaakt: The Killing Fields, welke 3 oscar won! Deze film gaan we dus bij thuiskomst zeker bekijken. Pol Pot is uiteindelijk nooit veroordeeld. Genocide is gedefinieerd als het op grote schaal vernietigen van mensen die behoren tot hetzelfde ras of dezelfde godsdienst aanhangen. Pol Pot kon hier niet voor worden veroordeeld, wettelijk gezien, want iedereen die intelligent was werd omgebracht. Dit waren mensen van diverse rassen en met diverse godsdiensten. Bizar!

Via het hotel regelen we voor de volgende dag onze eigen tuk-tuk chauffeur. Voor 15 dollar is hij een hele dag van ons!

Eerst brengt hij ons naar Tuong Sleng, het genocide museum. Wat we hier zien en lezen is heftig, maar dat wisten we van te voren. We lopen door de voormalige schoolgebouwen, gaan kamers in waar bloedvlekken nog op de grond te zien zijn, waar ijzeren bedden in staan, waar kettingen liggen waar gevangen mee geketend werden. Artsen, professoren, politici... Alle hoog opgeleide mensen werden hier opgesloten en dagenlang gemarteld, totdat zij daden bekenden die ze niet begaan hadden. Slechts zeven mensen hebben dit concentratiekamp overleefd.

We lopen zwijgzaam door tientallen kamers met duizenden foto's van gevangenen. Bang, boos of gewoon leeg van verdriet. Tess moet haar tranen even wegslikken als ze langs een rij foto's van kleine kinderen loopt. Je ziet de verwarring in hun ogen, verschrikkelijk.

Nadat we het museum van top tot teen bekeken hebben, we in de cellen - kleiner dan een gemiddeld toilet in nederland - hebben gestaan en een stukje van een documentaire gezien hebben, sjokken we weer naar buiten. Op naar de Killing Fields.

Ons mannetje manouvreert handig tussen het drukke verkeer van Phnom Penh door en na ongeveer twintig minuten staan we in de middle of nowhere. Gevangen werden vanuit Tuong Sleng naar deze groene velden gebracht, waar er koelbloedig een einde aan hun leven werd gemaakt. Ze werden geslagen, gestoken met zwaarden, neergeschoten, onthoofd of hun schedels werden ingeramd. Baby's werden tegen een boomstam doodgeslagen en vervolgens bij hun dode moeders in een kuil gegooid. We lopen langzaam langs deze kuilen, op sommige plaatsen zijn nog botten of tanden in de grond te zien. Overal in dit gebied liggen kleren begraven, hier en daar zie je een stukje stof. We lopen er letterlijk overheen en zwijgen. In tegenstelling tot concentratiekampen in Europa waar je alles achter glas kunt bewonderen, kon je hier letterlijk de botten op de grond zien liggen en aanraken. Er zijn 86 massagraven leeggehaald en er liggen er nog minstens 43 in deze omgeving.

Het is haast niet te bevatten dat hier, in dit nu zo vredige gebied, waar je volgels hoort fluiten en vlinders ziet vliegen, zoveel mensen de dood hebben gevonden. Een groot monument vol met schedels en botten herinnert ons hieraan. Op dat we nooit vergeten.