Hoi hoi!

Eindelijk weer een berichtje vanuit het verre azie! Een teken van leven, want ja, we ademen nog altijd. Soms vergeten we dit even omdat we zo onwijs druk zijn met van alles, maar uiteindelijk liggen we weer op ons bedje en zuchten we diep. Wat een avonturen.

We gaan even terug in de tijd, naar ons laatste weblog bericht... Cambodja, Phnom Penh...

Na al onze ontdekkingen in Phnom Penh is het tijd om weer verder te trekken. Op naar Siem Reap; de stad van de tempels van Angkor Wat. Met een grote bus trekken we door het prachtige Cambodja. Rijstvelden zo ver als we kunnen kijken, palmbomen die overal uit de grond schieten, kleine dorpjes met lokale mensen, prachtige kindertjes... Geweldig. Siem Reap zelf blijkt niet zo bijzonder. Het is klein, wel heel druk en gezellig, maar verder is er niet veel te beleven. Zodra we een beetje gesettled zijn beginnen we aan de planning voor de komende dagen. Tempels, tempels en... ja, je raad het al, tempels! Als alles een beetje rond is, worden we aangesproken door Erik, die graag een gids en tuktuk met ons wil delen. Graag! Hoe meer zielen hoe meer vreugd (en hoe goedkoper, natuurlijk, hihi).
De volgende dag gaat de wekker midden in de nacht af. 04:00, tijd om op te staan! Met een diepe zucht hijsen we ons uit bed en nemen we een snelle douche. Je moet iets over hebben voor de opgaande zon bij een tempel, he? Het is al licht als we aankomen bij het meer van Sras Srang, maar de zon moet wel nog echt opkomen. We zien het langzaamaan lichter worden boven het meer, mooi! Na de zonsopkomst beginnen we aan onze verdere tocht. We bezoeken de Banteay Kdei. Prachtig! Zeker met het zachte ochtendlicht is het een beetje magisch. Tess vind het geweldig en schiet duizend foto's. Hierna begeven we ons naar de Ta Prohm, de tempel waar Thomb Raider (film met Angelina Jolie) is opgenomen. A-dem-be-nemend. De tempel wordt volledig aan gort getrokken door de natuur. Inmens grote, hoge bomen banen zich zonder pardon een weg over, onder en dwars door de muren. Na de Ta Promh rijden we door naar Ta Keo, Chau Sey Thevoda en Thommanom. Dan is het tijd voor het zware geschut; Angkor Thom. Het grootste tempelgebied van heel Angkor, waar verscheidene kleinere tempels in staan. De gids vertelt over de geschiedenis van het 'olifanten platform' en de in de muur geetste tekeningen. Overal zie je Buddha, Shiva, demonen, draken, leeuwen, slangen en Apsara's uit de muur gehakt. Na een lange lunch stormen we door naar de echte Angkor Wat, de meest bekende tempel van het hele gebied, die ons -heel eerlijk- niet zo veel meer kan boeien, want we zijn zooooo moe. Het is erg indrukwekkend, al die stenen bij elkaar, maar aangezien we vanmorgen al om vier uur naast ons bed stonden (en we halverwege de middag ongeveer 9,5 uur op zijn) zijn we uitgeput.

De twee opvolgende dagen zien er ongeveer het zelfde uit als de eerste. We staan nog een dag vroeg op voor zonsopkomst bij de Angkor Wat, wat een beetje een domper blijkt omdat het bewolkt is, en we doen een dag rustig aan waarbij we de wat verder afgelegen tempels bezoeken. Die rustige dag pakt uiteindelijk wel wat anders uit dan gedacht. Halverwege de middag begint het onwijs te gieten en zijn we ergens wat gaan drinken met onze tuktuk chauffeur. We beginnen wat te praten over koetjes en kalfjes en dan blijkt dat de chauffeur ongeveer 30 dollar in de maand verdient. Hier moet hij zijn gezin (vrouw + twee kinderen) van onderhouden. Hij vertelt dat hij veel geld heeft geleend om zijn brommer en tuktuk te kopen, dus nu is hij hard aan het terugbetalen en blijft er maar weinig over per maand. Als we eenmaal weer in de tuktuk zitten kijken Leroy en ik elkaar aan en besluiten we een cadeautje te kopen voor de lieve man. Omdat hij zo goed voor ons zorgt, omdat hij echt de meest attente chauffeur is die we in heel Azie tegen zijn gekomen en gewoon omdat het een lieverd is.
We vragen hem of hij nog iets van speelgoed nodig heeft voor zijn kinderen, een voetbal of zo. Nee, zegt hij, da's niet nodig hoor, bedankt. Na wat aandringen zegt hij schoorvoetend dat zijn dochtertje van drie heel graag een fietsje zou willen. Wij vragen hoeveel zo'n fiets kost, wat hij eerst niet wil zeggen. Dat is echt véél te duur, volgens hem. Na wederom wat aandringen zegt hij dat een kinderfietsje ongeveer 25 dollar kost. DEAL! Wij halen hem over naar een fietsenwinkel te rijden, een fietsje uit te zoeken (echt een onwijs schattig fietsje, oranje met aardbeitjes erop) en daarna naar de supermarkt te gaan. Daar koopt Leroy wat luxeproducten voor hem die de chauffeur zelf uit mag zoeken. Dingen die hij wel heel lekker vind maar zelf niet kan betalen. Hij is heel erg bescheiden en durft niet goed te zeggen wat hij lekker vind, omdat het allemaal zo duur is in zijn ogen, maar uiteindelijk kiest hij oploskoffie, pringles, een fles rode wijn (dat heeft hij ooit een klein beetje gehad, en hij had het zó lekker gevonden...), insectenspray en gedroogde worst.
Daarna rijden we naar zijn huis, waar we opgewacht worden door zijn vrouw. Het is een piepklein huisje, ongeveer 10 vierkante meter, waar ze met z'n vieren in leven. Geen electriciteit, alleen kaarsen. Geen tafel, geen bankstel, enkel een bed en wat houten krukjes. Wow. De kleine kindjes (jongetje van 2, meisje van 3) zijn heel bang voor ons, want ze hebben nog nooit een ' foreigner' gezien. We worden wel met open armen ontvangen door zijn vrouw. We laten de supermarktspullen aan haar zien. Ze is er heel blij mee en weet niet hoe ze ons moet bedanken. Daarna zeggen we dat we nog een 'big surprise' hebben en gaat Tess naar de tuktuk, waar het fietsje nog in verstopt staat. Leroy zegt dat ze bijna begint te huilen als ze 't fietsje ziet. Ze vertelt dat ze al zo vaak heeft gekeken naar een fietsje omdat haar dochtertje dit zo graag wil, maar ze hebben er echt geen geld voor. Ze is er zo blij mee, echt heel bijzonder om te zien.
We zijn heel blij dat we iets goeds hebben kunnen doen voor iemand die het écht kan gebruiken en écht ook verdient. Het leuke is dat we op die dag twee keer de koning voorbij hebben zien komen (die komt hier zo af en toe, niet vaak) wat volgens de chauffeur geluk brengt. Hij is helemaal lyrisch als de koning twee keer naar hem zwaait. 'Dit is echt mijn gelukkige dag!!!' Ook zegt hij dat Buddha zeker nog wat voor ons terug gaat doen, omdat hij er zelf het geld niet voor heft (uiteindelijk koopt hij wel nog een I Love Cambodia tshirt voor Leroy en een tshirt van Angkor Wat voor Tess). Een soort van karma waar hij in gelooft. Prachtig!

Na deze geweldige dag word het ook weer tijd om verder te gaan. Het is ondertussen alweer 16 Juli en we willen terug naar Bangkok om vanaf daar naar het zuiden af te kunnen reizen. We doen veel research en lezen over 'scambussen' tussen Siem Reap en Bangkok. Dure bussen die zogenaamd sneller zijn, maar die halverwege 'kapot' gaan. Vervolgens word er op de langzame, goedkopere bus gewacht en word iedereen in dezelfde bus gepropt. Waardeloos dus. We besluiten een taxi te nemen naar de grens en vanaf daar zelf een bus of trein te pakken naar Bangkok. De volgende dag gaan we dus vol goede moed op pad. De taxi brengt ons in ongeveer 2,5 uur naar de grens, waar we soepel onze uitreisstempeltjes halen en nieuwe stempels voor Thailand krijgen. Helaas is de aansluiting met de trein niet zo denderend, dus gokken we op een bus naar het vliegveld van Bangkok. Vanaf daar weten we de weg naar het centrum. Eenmaal in Bangkok voelt het een beetje als thuiskomen. Het is fijn om eens niet alleen maar nieuwe dingen te zien, maar ook weer eens vertrouwde routes te nemen. We boeken een hotel pal tegenover het treinstation, omdat we vanuit daar weer vertrekken, en een busticket naar Koh Tao. Koh Tao is een van de eilanden in de Golf van Thailand en we hebben er veel positieve verhalen over gehoord. Hier is het dan eindelijk tijd voor ons langverwachte duikbrevet!
We nemen een nachtbus naar Chumphon, vanwaaruit er ferry's naar de eilanden vertrekken. Het is geen erg comfortabele reis. De airco werkt niet naar behoren, Tess voelt zich verschrikkelijk (heeft hoofdpijn, is snotverkouden en niest en hoest de hele nacht waardoor ze geen oog dicht doet) en Leroy heeft een stijve nek. In Chumphon moeten we midden in de nacht ongeveer vier uur wachten op onze ferry-aansluiting. Er worden slechte Amerikaanse en Thaise horrorfilms gedraaid in het restaurant, we lezen, slapen en eten wat en dan gaat Tess de zonsopgang maar bekijken, die wel heel mooi is vanaf hier. Om zes uur in de ochtend mogen we dan eindelijk de boot op, en nog eens drie uur later zetten we onze eerste voetstappen op Koh Tao. We checken in in ons resort, registreren ons voor de PADI-cursus en slapen dan een paar uurtjes in de zon.

Het behalen van het duikbrevet bestaat uit een vierdaagse cursus. De eerste dag is een soort introductiemiddagje, waarbij we filmpjes te zien krijgen en vullen we het een en het ander in over gezondheidsvoorwaarden. Je mag niet duiken als je verkouden bent (oepsie, Tess...) of angina hebt gehad (huh?) maar ze laten ons toch toe. Verder is het twee dagen stugge theorie stampen (jaja, we voeren ook daadwerkelijk nog iets uit hier!). We leren over onze BCD's (de jasjes die je draagt met duiken), wetsuits, snorkelbrillen en nog veel meer, waarna we bepakt en bezakt in het zwembad te water gaan. De eerste ademhalingen onder water worden geoefend en we leren over noodsituaties onder water. Als we in het diepe gedeelte van het zwembad op de bodem gaan zitten is dit voor Tess een beetje moeilijk want ze kan haar oren niet 'klaren' - het blazen door je neus wat je ook in het vliegtuig doet als je oren dicht zitten. Ze krijgt er hoofdpijn van. Misschien dat de neusspray het voor morgen een beetje op gaat lossen. Fingers crossed!
Op de derde dag is het tijd voor onze eerste echte duik. Om twaalf uur verzamelen we bij de equipment-room, waar we al onze duikspullen bij elkaar zoeken. Dit gaat vlot en al snel zit vooral Tess gespannen in de boot. Leroy heeft al eens gedoken, dus die vind het niet zo spannend. We moeten allereerst ons duikgerei klaarzetten. Onze BCD op de zuurstoffles, alle slangen vastschroeven, alles checken, wetsuit half aan en dan een korte voorbereidingsspeach van Pieter, onze Nederlandse instructeur. Hij dringt er nogmaals op aan om de nummer 1 vuistregel van het duiken niet te vergeten: 'never, never, hold your breath' (dit omdat de lucht in je longen uit zet bij het naar boven zwemmen en dit voor scheurtjes in je longen kan zorgen). Dan is het tijd om alles aan te trekken. We trekken onzelf in ons wetsuit, ritsen elkaar dicht en hijsen ons in onze BCD's. Een gr0ndige buddycheck en dan zetten we onze eerste stap (een letterlijke stap van de boot af!) in de oceaan. Bij Tess gaat het afdalen moeizaam vanwegen haar oren, maar bij Leroy verloopt alles vlekkeloos. De neusspray heeft Tess haar neus wel leeggemaakt, maar heeft voor de rest van haar holtes niet veel gedaan. Alles zit nog net zo dicht als voorheen, wat resulteert in een scherpe pijn in haar linkeroor. Stress! Pieter helpt met rustig afdalen, een stukje omhoog, oren klaren, met het hoofd schudden, en uiteindelijk komt iedereen netjes op de bodem van de zee terecht. We doen wat oefeningetjes onder water, zoals elkaars nood-zuurstof voorziening gebruiken en water uit je duikbril blazen, waarna we weer naar de oppervlakte drijven. Na een uurtje op de boot doen we een tweede duik. Pieter adviseert Tess om rustig de tijd te nemen voor het afdalen, dus die neemt ze, maar na tien minuten op ongeveer vier meter diepte komt hij haar toch halen. Langzaam cirkelen ze rondjes waarbij ze steeds een halve meter afdalen en Tess haar oren open blaast. Uiteindlijk zitten we weer tevreden op de twaalf meter diepe oceaanbodem. Hier zwemmen we wat rond, maar er is niet heel veel te zien op deze duikstek. Helaas, misschien morgen beter?
De vierde dag van de duikcursus is het moment daar: we gaan achttien meter diep duiken! Tess is een beetje gespannen vanwege haar aanhoudende verkoudheid en verstopte holtes, maar Leroy heeft er zin in. Hopelijk zien we hier wat meer levende wezens. Op de boot doen we dezelfde routine als gisteren: alles checken en klaarzetten, een korte speach van Pieter waarna we alles weer op onze rug hijsen. Vlak voordat we te water gaan drukt Pieter een klein pilletje in Tess haar hand. 'Nemen met veel water, ook na afloop extra drinken en hopen op een goede duik,' zegt hij met een knipoog. Het blijkt een of ander middeltje te zijn dat alle holtes in je hoofd open maakt en het werkt wonderbaarlijk! Zodra Tess drie meter diep is voelt ze al verschil: geen onplezierige druk in haar voorhoofd, haar oren klappen bij poging 1 meteen al open en ze komt zonder verdere problemen op achttien meter diepte. Ook Leroy volgt zonder problemen en het word een geslaagde duik. Hier zien we meer vissen, koraal en zeewieren en een stukje verder op zien we zelfs een grote zeeschildpad! We maken salto's, koprollen en drijven wat rond in deze gewichtsloze wereld. Geweldig!
De laatste duik is al even mooi, al moet Leroy toegeven er in Egypte veel meer te zien was. We zwemmen heerlijk rond, langs grote groepen vissen, gekleur koraal, zeeplanten, rotsen en nog veel meer moois. Aan het einde van de dag zijn we het er over eens: dit gaat zeker niet onze laatste duik zijn!

Na het behalen van onze PADI vertrekken we weer van Koh Tao. We kiezen ervoor om met de boot terug naar Chumphon te gaan en vanaf daar ter plekke te kijken hoe we verder komen. We weten een nachttrein te boeken naar Trang, een kustplaats in het zuiden van Thailand, waar we nu zijn. Het plan om hier nog een eilandje mee te pikken hebben we laten varen, want het komt hier al de hele dag met bakken uit de hemel en op de eilanden schijnt het niet anders te zijn. Wel jammer.
We zitten even in dubio waar we nu dan heen willen. Misschien dat we wel zo snel mogelijk door reizen naar Maleisie, dan hebben we nog tijd over om een week of twee op Borneo te spenderen... (en we moeten toegeven dat we nu al verlangen naar de mooiste duikplekken van de wereld, daar!)