Kota Kinabalu was ons start punt van ons avontuur in Sabah, Borneo. De sfeer is hier anders dan in het vaste land van Maleisië. Meer relaxed, mensen zijn nog vriendelijker, maar er zijn ook véél meer culturen. Hoewel we laat aankwamen in Kota Kinabalu, hadden we geen tijd om van het vliegen uit te rusten. Tess had al ruim 1,5 week last van een ontstoken teen en het werd nu dan toch echt tijd om even langs een privé kliniek te gaan. Ze kreeg een antibioticakuur voorgeschreven en als het niet beter werd dan moest ze in Nederland even langs het ziekenhuis.

De volgende dag pakten we heel vroeg in de ochtend de bus richting Sandakan. Dit ligt aan de oostkust van Borneo en van hier uit zouden we dan richting Sepilok reizen voor ons eerste avontuur: Uncle Tan's place. Zoals gewoonlijk verliep de reis weer eens niet zoals verwacht. We kwamen aan in Sandakan en Leroy's backpack was zeik nat. De buschauffeur zei dat het gewoon water was van de emmer - wie zet er een open emmer water naast allemaal tassen in de bus?! - naast zijn tas. Nou we roken er aan en het was een vieze vislucht die van de tas afkwam. Na lang discuseren peuterden we een gratis taxi rit naar Sepilok los en zouden we worden afgezet bij Uncle Tan's place.

We kwamen aan bij Uncle Tan en nog een tegenslag. De double rooms waren volgeboekt. Wat reste was een dorm (slaapzaal). Hoewel we genoeg geld gespaard hadden om in hotel kamers te kunnen slapen, moesten we dit toch maar accepteren. Wij snappen nog steeds niet waarom veel backpackers die samen reizen in dorms slapen, want een hotel kamer is in totaal goedkoper. Anyway, eerst maar even de kleren laten wassen en de backpack goed schoonmaken met een washandje. Die avond ontmoeten we Wietse en Mariek uit Rotterdam. Zij zouden samen met nog vele anderen de volgende dag met ons de jungle intrekken voor 3 dagen, 2 nachten. Spannend. We lagen met 2 spanjaarden op de kamer die al sliepen toen wij naar bed wilden gaan. We zetten de ventilator aan, maar in de nacht was die weer uitgezet. Des te meer een reden om niet in dorms te slapen, want je moet rekening houden met andere mensen.

De volgende dag bezochten we eerst het Oerang Oetang revalidatie gebied. Dit was een groot stuk regenwoud, waarbinnen oerang oetangs worden voorbereid om weer uitgezet te worden in het wild. Ze hebben hier een voedselplatform gemaakt, waar ze 3x per dag eten komen halen. Voor de rest slingeren ze door het regenwoud heen. Leuk om te zien: rond etenstijd kwamen ze van alle kanten aangeslingerd gevolgd door irritante makaken. Indrukwekkend ook, want oerang oetangs hebben 98% exact hetzelfde DNA als mensen. Hierna, liepen we terug met een Frans meisje, wat al 3 jaar in Taiwan woonde en een jongen uit Rusland. 14:30 stapten we in bussen en reden we richting ons avontuur: overleven in de jungle van Borneo. Na 1,5 uur rijden moesten we overstappen op kleine mini speedbootjes en na nog een uur kwamen we in de wildernis aan. Er was een restaurant, waar eenvoudig voedsel voor ons werd bereid en we ontmoeten nog 2 Nederlanders: Stevin en Karen. Na even met ze gekletst te hebben besloten we dat wij 6 nederlanders bij elkaar wilden slapen. We kregen onze hut toegewezen en legden onze tassen er neer. Onze hut had geen deur en geen ramen alleen een afdakje. Er lagen 3 2-persoons matrassen op de grond met muggennet en een afdakje. Nou, dat zou spannend worden. Die avond maakten we onze eerste tocht op een bootje door de jungle. We zagen neusapen, neushoorn vogels, adelaars, ijsvogels en makaken. Vooral de neusaap was een indrukwekkende verschijning met zijn grote neus en dikke pens! Stevin vertelde dat hij IT-consultant is en Tess vertelde dat haar moeder ook zo iets soortgelijks deed. Toen ze vertelde dat haar moeder bij Pinkrocade werkzaam is, vroeg hij hoe ze dan heette, want hij had daar ook gewerkt. 'Ja, die ken ik zéker wel,' zei Stevin. De wereld is zo groot en helemaal aan de andere kant van de wereld komen we Stevin tegen die met de moeder van Tess heeft gewerkt. Bizar! Die avond begon de ellende. We kwamen in het huisje aan en er zat een spin op de muur die groter was dan de gemiddelde hand. Stevin vond alles best, maar spinnen hield hij niet van dus dit zorgde voor de nodige hilariteit. Paniek brak uit toen de spin zich in sneltrein vaart richting Stevin bewoog. Hij sprong op zijn matras maar de spin kroop er onder. Daarna, rende de spin ergens anders heen en toen... toen waren we hem kwijt. Dit werd een lange nacht voor Leroy.

Om 12 uur 's nachts zouden de lichten op het kamp uitgaan. De stroom kwam van een generator dat op benzine werkte en dat apparaat stond alleen aan tussen 7 uur en 12 uur 's avonds. Wij gingen daarom ook al 23:15 richting onze slaapplek, zodat we nog even konden genieten van het licht. 23:20 gingen ineens alle lichten op het kamp uit: paniek! Het was één groot zwart gat en we hadden nog niet eens de tijd gehad om onze slaapplekken te inspecteren op enge beesten. Met hoofdzaklampen onderzochten we de kamer. Snel onze klamboe in en liggen op ons matras. Nou, Leroy schoot bij elk geluidje rechtovereind en deed dan snel de zaklamp aan, welke nog steeds op zijn hoofd bevestigd was. We hebben de afgelopen 3,5 maand in Azië nog nooit zo hard gelachen. Vooral Wietse had een aanstekelijke lachen en met humor probeerden we onze angsten te overwinnen. Tess vond het erg leuk, maar Leroy doet dit nooit meer! Van slapen kwam dano ook weinig terecht. In eerste instantie hadden Stevin en Leroy het idee om nachtdienst te houden, om omstebeurt de wacht te houden en de enge beesten te verjagen. Uiteindelijk durfde niemand in het pikkedonker buiten zijn muggennet te staan, maar wat hebben wij gelachen.

De volgende dag maakten we een ochtend boottocht om 06:30. We zagen zoutwater krokodillen, gibons, héél veel makaken, grote roofvogels en monitor lizards van ruim 2 meter. In de middag deden we een jungletrekking en in de avond gingen we weer de boot op. We zagen echt duizenden vleerhonden overvliegen. Gaaf! Toen we wilden terugkeren naar ons kamp bleek 1 bootje kapot te zijn. De andere boten waren al vertrokken, maar onze boot en de kapotte boot bleven achter. Leroy zei gelijk al dat we het beste de kapotte boot konden trekken met een touw. Nee, dat kon niet volgens de chauffeurs. Na een half uur kloten maakte Leroy nog een keer dezelfde opmerking en toen reageerden ze echt alsof Leroy het voor het eerst zei. Wat een geweldig idee! De randen van de bootjes staken ongeveer 20 cm boven het water uit en de gedachten dat er overal zoutwater krokodillen waren, was toch wel eng. Later op de avond deden we nog een avondwandeling in de jungle. Dit was wel spannend en we moesten rubberlaarzen aan, omdat er zoveel modder lag. Die avond, sliep iedereen snel. Het tekort aan slaap, brak iedereen op en nadenken over vieze, enge beesten werd verdreven door de slaap. De volgende ochtend deden we weer om 06:30 een boottocht en toen zagen we eindelijk in het wild een oerang oetang. Ze worden met uitsterven bedreigd, maar wij verkeerden in de gelukkige positie een wilde oerang oetang te spotten.

Later die ochtend verlieten we het kamp. We waren vies: er was geen douche en je kon je wassen met bruin rivier water. Nou, daar begonnen wij niet aan dus na 3 dagen zweten en in dezelfde kleren lopen was het tijd om ergens te kunnen douchen. Stevin en Karen leek het leuk om samen te duiken bij Semporna. Zij vlogen pas de volgende dag naar Semporna en wij waren er dus een dag eerder. We vonden een hotel op palen op de zee. Prachtig! De douche was het mooiste moment van die dag. Leroy gebruikte witte zeep, maar de zeep kleurde bruin op het moment van insmeren: wat waren wij vies! Desalniettemin konden wij wel zeggen dat we de primitiefste manier van leven hebben overleefd. Eens, maar nooit weer!

In de westerse samenleving zijn er talloze organisaties die pleiten voor het behoud van de tropische regenwouden. Wij hebben ook hele stukken gezien die zijn verwoest door de houtkap en dit is toch wel erg treurig om te zien. Talloze exotische dieren worden hier met uitstorven bedreigd en wij vinden het daarom ook heel bijzonder dat we nu nog dieren hebben gezien, die zoals het er nu voor staat, over 30 jaar niet meer zijn. Jammer dat de mens hetgeen dat de natuur te bieden heeft, totaal aan het vernietigen is. Gelukkig zijn ze er in Borneo wel degelijk bewust van en hebben ze overal speciale programma's voor het behoud van deze bijzondere plek op aarde!

Het zeewater was onwijs helder in Semporna dus dat beloofde wat zodra we zouden duiken op één van de mooiste duikplekken ter wereld. 2 dagen later was het zover. We gingen per boot richting het eiland Sibuan. Wat was het hier mooi! We dachten dat de Perentian Islands het hoogtepunt qua zee en stranden zouden zijn, maar het kon blijkbaar nog mooier. We doken bij een piepklein eilandje midden op de zee, wat omringt werd met kristalhelder zeewater. We maakten 3 duiken en zagen 9 zeeschildpadden. Daarnaast zagen we natuurlijk Nemo, scorpionfish, maanvissen, allerlei bijzondere koraalsoorten en héél, héél véél soorten vissen! We hadden een camera gehuurd en we hebben dan ook lekker foto's gemaakt van alles wat Sibuan ons te bieden had!

De volgende dag ging Stevin weer duiken, maar ons geld raakt zo langzamerhand wel op dus we besloten wel mee te gaan, maar in plaats van duiken te snorkelen. Dit keer gingen we naar Matakin. Onderweg zagen dolfijnen uit de zee de lucht inspringen: fantastisch! We kwamen aan bij het eiland Matakin. Hierop was een resort gebouwd wat 450 euro per nacht kost. Deze absurd hoge prijs was niet zo verwonderlijk. De zee was hier zo helder als kraanwater en we konden met gemak 15 meter de diepte inkijken en zagen dan nog steeds alles wat er zich in de zee bevond. Dit was echt een tropisch paradijs. Fantastisch wit strand en het is eigenlijk niet te beschrijven hoe mooi het hier was. De foto's zeggen daarom veel meer!

Jammer genoeg was er een stroming waardoor er miljoenen kwallen aan deze kant van het eiland waren. Één van de Divemasters sprong daarom het water in om te kijken of de kwallen pijnlijk zouden steken. In het begin leek er niks aan de hand, maar zodra hij overal gestoken werd, zwom hij zo snel als hij kon onder water richting de boot. De video die we zullen plaatsen zegt genoeg! Gelukkig verdwenen ze na een uur en we sprongen het water in met onze snorkels. Return of the Jellyfish, want ze waren ineens overal. Tess werd gestoken en de azijn verlichte gelukkig de pijn. De duikers hadden een duikpak aan dus die hadden nergens last van, aangezien ze 20 meter diep waren. Later konden we nog wel goed snorkelen en we zagen een 2 baracudas die tussen de 2,5 en 3 meter waren. Ook zagen we weer schildpadden en ze blijven gewoonweg indrukwekkend! Helaas, moeten we zeggen dat als je eenmaal hebt gedoken, snorkelen toch minder spectaculair is. We konden niet dichtbij het koraal komen, wat met duiken wel kan.

De volgende dag sprak Leroy met zijn ouders en die gaven ons als cadeau een hele dag duiken. Wij waren natuurlijk super blij! We vertrokken echter die avond weer richting Kota Kinabalu en we zullen dan ook gaan duiken aan de west kant van Borneo. Als we het eerder hadden geweten hadden we natuurlijk nog op een eiland bij Semporna gedoken, maar des te meer een reden om hier ooit terug te komen om te duiken. Bij Semporna zijn 25 eilanden waar gedoken kan worden en we hebben er pas 1 gehad. Sepidan is, naar men zegt de mooiste, omdat hier al het grote zeeleven zwemt. Hier kun je mantaroggen, walvishaaien, hamerhaaien en reuzen schildpadden (2,5 meter) spotten. We komen dus terug Semporna!!

Momenteel zitten we in Kota Kinabalu en zoals gezegd zullen we gaan duiken aan de westkust. Spannend, we zijn benieuwd hoe het hier is en wat we allemaal gaan zien. Daarnaast willen we nog een auto huren om zelf rond te rijden naar de plekken op Sabah waar we niet zijn geweest. Bovendien hebben we net te horen gekregen dat we van de ouders van Tess 5 sterren accommodatie in Kuala Lumpur hebben gekregen dus we sluiten onze reis badend in luxe af! Bedankt lieve ouders, voor deze ontzettend leuke cadeaus!

Borneo is dan ook absoluut het hoogtepunt van onze reis, met als slagroom op de taart het duiken! Één ding is zeker: we zijn niet alleen verliefd op elkaar, maar ook op Borneo...